οι εικόνες σε πρώτη φάση μου δημιουργούν μια νοσταλγία- ήμουν μόλις 12 ετών όταν πήραμε την Ολυμπιάδα και περήφανη για τα μετάλλια της Ατλαντα το 1996... Αθώο παιδι... Ευτυχώς συνοδεύονται από τα κείμενα όποτε η τάση προς εμετό είναι απολύτως φυσιολογική νομίζω. Η μόνη που αξίζει να θυμόμαστε είναι η διορατική Μαλβίνα. Όσο για τους αλλους "Στερνή μου γνώση να σ'είχα πρώτα"... Αν και τώρα που το σκέφτομαι... η κα Αγγελοπουλου έβγαλε βιβλίο, ο Γιωργάκης υποστηρίζει οτι έσωσε την Ελλάδα και τσακώνεται στα συνέδρια με τον Σημίτη για το ποιος ήταν καλύτερος πρωθυπουργός ο Αβραμοπουλος έχει μούτρα και κυκλοφορεί... Όσα και να πάθουμε μυαλό δε βάζουμε...