Θα σου πω μια ιστορία. Ήταν κάποτε άλλο ένα κορίτσι, σαν εσένα, του οποίου η αυτοπεποίθηση ήταν μειωμένη, πάλι με αφορμή το πάχος. Το όποιο μικρό ή μεγάλο πάχος. Ο λόγος ήταν η απόρριψη απο τους γονείς. Ο κοινωνικός περίγυρος και η αυτοκριτική ακολούθησαν. Αλλά πρωτίστως έφταιγαν οι γονείς, όπως πάντα. Μέχρι που βρέθηκε, όχι κάποια φίλη, ούτε κάποιο αγόρι, γιατί κανένας δεν θα την έβλεπε αλλιώς, όσο έβλεπε και η ίδια τον εαυτό της έτσι. Αλλά ένα φωτεινό παράδειγμα. Ένας άνθρωπος που αποδεχόταν με καμάρι την εμφάνισή του, και είχε ξορκίσει τις ταγές της μόδας και την απόρριψη του καθένα. Ακόμα και του πατέρα. Και ευχαριστιόταν τη ζωή του. Το φωτεινό παράδειγμα πυροδότησε μιαν εναντίωση στις όποιες μειωτικές απόψεις είχε δεχθεί ως τότε. Επανάσταση. Και τότε, το κορίτσι είδε οτι ο πατέρας πρόβαλλε πάνω του απωθημένα του. Και πως όσοι προσπάθησαν ποτέ να τη μειώσουν, ήταν άνθρωποι που ήθελαν να εξυψώσουν την αδυναμία ενός άλλου για να κρύψουν μια δικιά τους. Και τους έστειλε όλους στο διάολο. Και έτσι ήρθε η αποδοχή.