Αν και την άρνηση της αλλαγής που εντοπίζετε στα αυθόρμητα ή παρακείμενα "κινήματα" εσείς την εναποθέτετε ψυχαναλυτικά ως επί το τί μέλλει γενέσθαι ενώ εγώ στο τί έχει ήδη αλλάξει, με το περιθώριο να ερμηνευτεί ο αρνητισμός όχι τόσο ως προς τα χαμένα όνειρα αλλά στην αδυναμία να ονειρευτείς από δω και πέρα και έχοντας εκ των πραγμάτων καβάτζα έτσι την πολιτική κρίση να βλέπω ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτές τις αλλαγές, πολύ σωστά ερμηνεύετε και θα συμφωνήσω την έξαρση του εθνικισμού σε μια Ευρώπη που πριν 10 χρόνια δεν θα περιμέναμε... Προσπαθώντας να συμπληρώσω λοιπόν, η επιστροφή στο εθνικό ως εθνικισμός συμβαίνει επειδή η εξαθλίωση πηγαίνει μαζί με την αποεθνοποίηση για την ολοκλήρωση της Ευρώπης. Και αυτή η τελευταία "ενδοξότητα" είναι και αυτή από την ελίτ που προπορεύεται που σου λέει ότι αυτό που βιώνεις ως εφιάλτη είναι το όνειρο. Συνεπώς η θετικότητα που αναζητάτε ή ψευδαισθησιακή θα πρεπε να ναι, ή βαρουφακική-ως προς την έκκλησή του πρώην υπουργού να φροντίσουμε να ζήσουμε πιο λιτά... Αλήθεια, σε ποιον να πούμε ναι;Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: ναι, το εθνικιστικό είναι μια αντίδραση συντηρητική, που θέλει όμως να συντηρήσει το θεμιτό πλαίσιο που κρατούσε κάποτε την Γαλλία φερ ειπείν εσωτερικά κινητική, την στιγμή όμως πλέον που δεν είναι μόνο τα όνειρα που χάνονται τώρα που διαρρηγνύεται το εθνικό για χάρη του υπερρεθνικού, είναι και το αν μια ζωή με αυτούς τους ασαφείς και απρόσιτους νέους όρους και αιτιάσεις και τάματα φτάσει για να μπορείς να ονειρεύεσαι... Όταν νιώθει κανείς ότι δεν θα προλάβει να ζήσει, σταμάτα και να ονειρεύεται, έτσι δεν είναι; Το πνεύμα από την άλλη της αριστερής αντίδρασης ως αριστερισμός πέραν του ότι ιστορικά δεν είναι αποκατεστημένη ως προς το ότι ουδέποτε εδραιώθηκε παρά απλώς... δανείστηκε για λίγο από ότι φαίνεται στους ανυποψίαστους ιδεολογικά αριστερούς της μάζας(βλ. ΠΑΣΟΚ) μέχρι να πάει και αυτή μπρος πίσω και να ξε-δανειστεί από την νέα διεθνική εξουσία, είναι συντηρητική στον βαθμό ποιον; που διεκδικεί να συντηρήσει δικαιωματα ανθρωπιστικά και πρόνοιας; Εκεί λοιπόν που τα "σοσιαλιστικίστικα" -ας τα πούμε- δικαιώματα πλαισιώνονταν σε ένα εθνικό επίπεδο που χάνεται, ιδού! συντάσσονται ως ιδεολογήματα και προκύπτει ως αντιπρόταση στο όνειρο-εφιάλτης της ελίτ το "ο εφιάλτης σαν όνειρο": εκείνος ο εθνικός μας σοσιαλισμός...ως εθνοσοσιαλισμός... Πριν μιλήσουμε τώρα για θετικότητα, τουλάχιστον ας παραδεχθούμε το εξής: η Ευρώπη τα κανε σκατά... Και τί εννοούμε Ευρώπη; Τις κυβερνήσεις, τα Συμβούλια και τα funds ή εμένα εσένα και τον κάθε ευρωπαίο πολίτη; Τί κάνουμε τώρα ο καθένας; Απέναντι σε τί από όλα; Με ποιον συνοδοιπόρο; Ποιο είναι το όνειρο; Το δικό σου και το δικό μου ή υπάρχει και κάποιο.. δικό μας; Μήπως να συμφωνούσαμε τουλάχιστον ότι εδώ που τα λέμε και έτσι όπως τα καταλαβαίνουμε και τα αποδομούμε η όποια θετικότητα κατ αρχάς μπορεί ή πρέπει να είναι συγχρόνως και λίγο... αντιεξουσιαστική;