Αυτή η αγάπη και η μανία μας να την ορίσουμε, ξεχωρίσουμε, να πούμε τι είναι και τι δεν είναι, πότε είναι, για πόσο και για πόσους, πόση "ένταση"(;) πρέπει να έχει για να περνάει τις εξετάσεις της "πραγματικής και όλα αυτά όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για όλον τον υπόλοιπο κόσμο! Γιατί δεν φτάνει να αποφασίσει ο καθένας για τις σχέσεις του με τους ανθρώπους, για να σιγουρευτούμε ότι κάνουμε το σωστό πρέπει να γίνει και καθολική αλήθεια.Είναι ένα θεατρικό έργο που λέγεται "Ψευδαισθήσεις" που μιλάει ακριβώς για αυτό. Την μανία μας να ορίσουμε την αγάπη (κυρίως με βάση αυτό που αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι).Btw κάτι για την #5Λέει : Ξεκαθάριζα πως δεν θέλω να μου πουν πως με αγαπούν γιατί δεν θα το πίστευα ούτως ή άλλως και πως εγώ θα το πω μόνο σε έναν κάποια στιγμή στην ζωή μου. (Μη σου πω που με γράψανε βέβαια!Δυο στα δυο..πφφ..πρεπει να είμαι πολυ ξεχωριστη!!) Πηγή: www.lifo.grΒρε κοπέλα μου τους λες ότι δεν θα τους πιστέψεις, μειώνοντας και αδιαφορώντας για τα αισθήματά τους, τους λες ότι εσύ κρατάς το έπαθλο μόνο για τον ένα τον ξεχωριστό (που δεν είναι αυτοί με τους οποίους τι; απλά περνάς τον χρόνο σου;) και μετά αναρωτιέσαι γιατί δεν ήσουν γι αυτούς ξεχωριστή;