@1Βρίσκομαι σε παρόμοια θέση με σένα, με έναν σύζυγο που κρέμεται από πάνω μου και τα περιμένει όλα από εμένα πολλά χρόνια τώρα. Πριν 2 περ. χρόνια του ζήτησα διαζύγιο και μου ζήτησε μια 2η ευκαιρία αφού λέει συνειδητοποίησε τα λάθη που έκανε όλα τα χρόνια. Πήγαμε και σε ψυχολόγο μπας και μπορέσουμε να το ξαναπιάσουμε από την αρχή αλλά δεν ξανακολλάει το άτιμο το γυαλί έτσι και ραγίσει... οπότε προχωράω για την 'τελική έξοδο' και προετοιμάζομαι ψυχολογικά γιατί ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά δεν μπορείς να κάνεις. Όμως ξέρω ότι θα είμαι καλύτερα όταν μείνω μόνη και παλεύω να σπάσω αυτή την κακή "συνήθεια" που υπήρξε ο γάμος μου εδώ και πολλά χρόνια. "Συνήθεια" με την έννοια ότι ξέρεις αυτό το μοτίβο και όσο κακό κι αν είναι, σου είναι γνωστό και οικείο και δύσκολα ξεκολλάς να πας στο άγνωστο.Όσον αφορά το παιδί μου, που είναι εκεί στην ηλικία των δικών σου, ελπίζω ότι θα καταφέρω να του εξηγήσω (και να του εξηγήσουμε με τον σύζυγο μαζί, ελπίζω να συμμετέχει...) όμορφα και ψύχραιμα την κατάσταση ότι πλέον δεν υπάρχουν συναισθήματα ώστε να μείνουμε μαζί με τον μπαμπά και να του παράσχουμε την απαραίτητη συναισθηματική ασφάλεια χωρίς να γκρεμίσουμε εντελώς τον κόσμο του. Ελπίζω...Καλή τύχη σου εύχομαι και καλές επιλογές!