Κάθε πρωί παίρνω καφέ από ένα μικρό καφενεδάκι κοντά στο γραφείο. Είναι πάντα κερασμένος από τον μπαμπά μου (ο οποίος με εξέπληξε ευχάριστα που ήξερε για τον καφέ που περιμένει). Ήμουν σίγουρη πως η καλοσυνάτη ιδιοκτήτρια θα δεχόταν να συμμετέχει και έτσι της μίλησα γι'αυτό. Καθώς της εξηγούσα, ένας θαμώνας ρώτησε: - Δηλαδή θα μπορώ να πίνω καφέ δωρεάν;- Όχι βέβαια κύριε Σπύρο, εσύ ξέρω πως έχεις τη σύνταξή σου και είσαι μια χαρά, απαντάει η κυρία Μαρία. Ο κλασσικός ελληνάρας ο οποίος ρώτησε κιόλας αν είναι μόνο για καφέδες ή και για τσίπουρο, ενώ απολάμβανε το μεζέ του. Στο συγκεκριμένο καφενείο έχω δει πολλούς "απόκληρους" τους οποίους πάντα η κυρία Μαρία εξυπηρετεί με σεβασμό και αγάπη και ποτέ δεν τους διώχνει. Οπότε είμαι σίγουρη πως εκεί θα πιάσει τόπο και ανυπομονώ για το πότε θα κεράσω τον πρώτο μου καφέ. Περιμένουμε τηλέφωνο από τη Σχεδία.Υ.Γ. Το μόνο "μείον" σε μια μικρή πόλη όπως η Κέρκυρα (σε σχέση με την Αθήνα) είναι πως μπορεί κάποιος να ντρέπεται να κάνει χρήση του κεράσματος. Το συν όμως είναι πως γνωριζόμαστε λίγο πολύ μεταξύ μας, οπότε λιγοστεύουν οι πιθανότητες να γίνει κατάχρηση. Όπως και να 'χει "Κάνε το καλό και ριχ' το στο γυαλό"!