μια ζωή τα ίδια στην Αθήνα. όποτε θέλουν κάτι να παραστήσουν οι βλαχοδήμαρχοι και οι πολιτικάντηδες κάνουν...έργα. φτιάχνουν πεζόδρομους και τοιχάκια με το κλασσικό τουβλάκι, βάζουν και κανένα άσχετο δέντρο και το έγκλημα ολοκληρώνεται. πραγματικά αγανακτώ. αγανακτώ που όλοι εμείς δεν έχουμε άποψη. μας έχουν επιβάλλει την αισθητική του γέρου Καραμανλή, της μετανάστευσης σε μια τσιμεντούπολη που έχει και τα κηπάκια της για να μη τη σιχαίνεσαι. μια πόλη που αντί να δίνει ζεστασιά στους ανθρώπους, τους κάνει περαστικούς, διαβάτες, διερχόμενους. μια πόλη που δεν έχει σκοπό να σε κρατήσει, αλλά να σε διώξει. τι υποκρισία. τι όνειδος για τη πόλη. ακόμα και η πρόταση ξενόφερτη, όπως επιτάσσει η μνημονιακή λογική. γιατί εμείς "δεν ξέρουμε". χρειαζόμαστε ένα...οθωνα, έναν γλυξμπουργκ, ενα σχέδιο μάρσαλ για να μας δώσουν τα φώτα. τι κι αν η ακρόπολη κλαίει εκεί πιο πάνω. πως γίνεται να γεννιέσαι έλληνας, μέσα στο φώς, μέσα στην τέχνη, να είσαι συνδεδεμένος στο dna σου μέσα με τις αρμονίες του σύμπαντος και να θαμπώνεσαι από τα τουβλάκια, τα κηπάκια, τα πεζοδρομιάκια, τα ανθρωπάκια που σκέφτονται τέτοιες κοτσάνες και τις βαφτίζουν "περιβαλλοντικά αναγκαίο", "πράσινη ανάπτυξη", "οικολογική παρέμβαση" και τα τοιαύτα. τρίχες. τρίχες κατσαρές κατάμαυρες. ντροπή και αίσχος. κατάντια. καμία σχέση. απελπισία ρε παιδί μου. λίγη έμπνευση δεν υπάρχει σε αυτό τον τόπο? λίγο ελληνικό χρώμα? όλα προκάτ και ντεφάκτο? όλα εκχωρημένα στον "ανάδοχο"? όλα δανεικά? όλα copy paste? όλα εργολαβία? η συνείδηση μας? τα αντανακλαστικά μας? ο πολιτισμός μας? (η συμμετοχή μας στη διαμόρφωση της πόλεως-χώρου κοινής ζωής των πολιτών)? οι προτεραιότητες μας? το κέντρο είναι ο καθρέφτης μας, η καρδιά μας, η ελπίδα μας, η επόμενη ημέρα. και τι καθόμαστε και κοιτάμε? μια από τα ίδια, ένα τίποτα, μια άδεια εικόνα "για skaters" (τι είναι αυτό?), μια άχρηστη, και άσημη παρουσίαση, μια κατάθεση δίχως κατάθεση έμπλεα μιας αντίθεσης--ο άνθρωπος απέναντι στην πόλη, όχι μέσα στην πόλη, όχι μέρος της πόλης, ένα όν που δεν αλληλεπιδρά μαζί της, δεν την επηρεάζει, δεν την ακουμπά. έχω κουραστεί από τα αισθητικά μας αδιέξοδα. κι όσο κοιτάζω εικόνες από το 1920, ακόμα και από το 1950 τόσο πείθομαι ότι θα ζω για πάντα σε ένα κέντρο φαντασιακά φορτισμένο, από συναισθήματα παλιών ανθρώπων κοστουμαρισμένων και γελαστών να πίνουν καφέ στου Ζόναρς, κουτσομπολεύοντας γαντοφορεμένοι, βγαλμένοι από ένα χόλυγουντ ελληνικό, ιδιαίτερο, αυθεντικό και ντόμπρο. απλά λυπάμαι, απλά θλίβομαι. απλά ελπίζω κάποιος να καταλαβαίνει την απελπισία μου. δουλεύω 15 χρόνια στο κέντρο, ήμαρτον κάντε το να ζήσει όπως ήταν παλιά, δε θέλω ένα μουσείο, ούτε ένα μαυσωλείο, ουτε να ταϊζω περιστέρια και αστέγους. θέλω λίγο Αθήνα ρε γαμώτο. Αθήνα, όχι Κατίνα