Όσο υπάρχουν υπερσυντηρητικοί κύκλοι (πολιτικοί, παρα-εκκλησιαστικοί κ.α.) που μέσα από μηχανισμούς ελέγχου προσπαθούν να επιβάλλουν τις δικές τους θέσεις, άλλο τόσο υπάρχουν φωνές που κάνουν τη διαφορά. Ήδη έχουμε κάνει πολλά βήματα (βλ. pride σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, blogs, έντυπα) χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι δεν έχουμε δρόμο μπροστά μας.Ο νεοσυντηριτισμός δεν είναι εξάλλου δικό μας αποκλειστικό "προνόμιο", όπως επισήμανες κι εσύ. Εκτός από τη Ρωσία, υπάρχει π.χ. και η Γαλλία (διαμαρτυρίες που έγιναν τις προάλλες εκεί όταν νομιμοποιήθηκε ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών). Ούτε την αποκλειστικότητα στη διαφθορά έχουμε- αλλά εδώ ομολογουμένως έχει παραγίνει το κακό. Και βέβαια, καταλυτικό ρόλο έχει παίξει το γεγονός ότι όχι μόνο νομιμοποιήσαμε νεοναζιστικό κόμμα αλλά το βάλαμε και στη Βουλή.Οπότε, στο ερώτημα που θέτεις, νομίζω η απάντηση είναι ότι ζούμε σε μια από τις πιο όμορφες, λαμπερές, ιστορικές χώρες του κόσμου, όπου υπάρχει διαφθορά, συντηρητισμός και ρατσισμός και δεν έχουμε γίνει ακόμη θεοκρατία αλλά πρέπει να αντιδρούμε, να μην επαναπαυόμαστε και να υψώνουμε τη φωνή μας και το ανάστημά μας σε οποιονδήποτε προσπαθεί να εμποδίσει την ελευθερία έκφρασης.