Γενικά οι νεοέλληνες δεν έχουμε καμία παιδεία και καμία εξοικείωση με το θάνατο. Πολύ πριν υπάρξουν οι εφημερίδες και τα πρωτοσέλιδα ο κόσμος ερχόταν αντιμέτωπος με το θάνατο σε όλες του τις διαστάσεις, φρικιαστικές ή μη και μάθαινε να τις αντιμετωπίζει και να τις θεωρεί μέρος της ζωής. Στο δημοτικό αναγκάστηκα να πάω σε κηδεία συμμαθητή μου και δεν θα ξεχάσω ποτέ τον σπαραγμό της μάνας. Είχα εφιάλτες για χρόνια και πιστεύω ότι αυτό ευθύνεται και για πολλές από τις φοβίες που ανέπτυξα αργότερα σχετικά με το θάνατο. Μήπως όμως αν με είχαν μάθει από μικρή ότι ο θάνατος (σε όλες τις μορφές του) είναι μέρος της ζωής, δεν είχα φάει τέτοια φρίκη με το περιστατικό? Οι άνθρωποι που ζούσαν στην ύπαιθρο, πέθαιναν με φρικτούς τρόπους πολλές φορές, μπροστά στις οικογένειες τους. Μήπως η φρίκη είναι γέννημα του "πολιτισμού" και της αποχαύνωσης?
