"Ο Βακαλόπουλος αναφέρει ότι η ελληνική γλώσσα ήταν το μόνο απτό ενοποιητικό σύμβολο για την αναδυόμενο κράτος τη δεκαετία του 1830. Όμως, το γλωσσικό πρόβλημα δεν επιλύθηκε με την αφομοίωση ή άλλες έμμεσες αιτίες. Ήταν μια συνειδητή και θεσμικά προγραμματισμένη διαδικασία που διήρκεσε για περισσότερα από 100 χρόνια. Η διαδικασία τελείωσε μόνο όταν το να μιλάς μια άλλη γλώσσα (πλην της Ελληνικής) δεν ήταν πια χαρακτηριστικό κοινωνικής διάκρισης"Λογικό δεν είναι ένα νεοιδρυθέν έθνος-κράτος να πρέπει να έχει επίσημη γλώσσα; Αυτό βρίσκεται στην φύση της ίδιας της έννοιας του έθνους, ιδίως στην Ανατολική Μεσόγειο!Σημασία έχει- και αν θέλουμε να υπερβούμε για λίγο μια νέα ρομαντικοποίηση της ελληνικότητας- να δούμε όχι το πως επικράτησε αυτή η γλώσσα, αλλά το από ποιους, και γιατί. Αν η αιτία ήταν ο ελληνικός εθνικισμός(που είχε θρησκευτικό και εθιμολογικό χαρακτήρα), τότε ήδη προδιαγράφεται και μια εθνική αυτοταυτοποίηση, όχι με την Αρχαία Ελλάδα βέβαια-που ήταν περισσότερο "κατόρθωμα" των ξένων φιλλελήνων", αλλά με τον Μεσαίωνα και την προ-Οθωμανική κατάσταση στον ελλαδικό και μικρασιατικό χώρο.Η Μεγάλη Ιδέα άλλωστε, ήδη από τα γεννοφάσκια της γύρω στο 1850, δεν στόχευε στην ανάκτηση της αρχαιοελληνικής κλασσικής επικράτειας, ούτε της αλεξανδρινής.Στόχευε στην ανάκτηση του πυρήνα των εδαφών, όπου σημειωνόταν-και με βάση κυρίως το παραδοσιακό τραγούδι που θεωρούνταν γέφυρα με την Αρχαία Ελλάδα- διαμεσου του μεσαίωνα η Βυζαντινή επικράτεια. Εκείνης της επικράτειας δηλαδή, που καθώς φαίνεται πρέπει ήταν κατά την διάρκεια της προτελευταίας φάσης της Αυτοκρατορίας, από τον 11ο-12ο αιώνα και μετά. Γιατί αυτής της περιόδου συγκεκριμένα; Γιατί αυτή εντάσσονταν και στα παλαιότερα ευρύτερα όρια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αλλά και κυρίως επειδή ιστορικά αυτή μόνο προσφέρει εθνολογικά κριτήρια και υποστηρίγματα ως τότε. Γιατί από τότε μόνον η ελληνική γλώσσα ομιλούνταν πια καί από τους λαούς ΚΑΙ από την αυλή, τα δημοτικά τραγούδια αποκτούσαν επίσημο "εθνικό" χαρακτήρα και διαστάσεις, ενώ το Έλλην δεν σημαίνει πλέον ειδωλολάτρης αλλά μαζί με το δυτικότυπο Γραικός, γίνεται επίσημα και ανεπίσημα ένας ισχυρός όρος έναντι του Ρωμαίος και διαφοροποιεί έτσι συνειδησιακά τους δύο τότε κύριους χριστιανικούς κόσμους την εποχή του σχίσματος και των Σταυροφοριών. Η ανατολικοδυτική, διττή ταυτότητα του τόπου κρατάει κατ αρχάς από τότε, λοιπόν, όταν το Βυζάντιο βρέθηκε να αμύνεται σε εξ ανατολάς και εκ δυσμάς εχθρούς, πράγμα που ισχυροποίησε την ανάγκη για πολιτισμική και εθνική αυτοδιάκριση, που ουσιαστικά γέννησε/ανέκτησε την ελληνική συνείδηση, με ένα περιεχόμενο περισσότερο αξιο σεβασμού, παρά συνολικής υιοθέτησης. Τί να ήταν λοιπόν το ίδιο(αναρωτήθηκε το Βυζάντιο...) αφού το να σαι Ρωμαίος δεν είναι αρκετό, το να σαι Χριστιανός δεν σημαίνει απ ότι φαίνεται κάτι, αυτοί που σου επιτίθενται είναι και αυτοί ..Ρωμαίοι και Χριστιανοί, ενώ με τίποτα δεν είσαι ανατολίτης; Τί είναι το μοναδικό που εσύ έχεις και οι άλλοι όχι, λόγω του τόπου; Το ελληνικό παρελθόν. Η Ελλάδα. Ο ίδιος ο τόπος και η ιστορία του.Το "πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικιά μας θα ναι", είναι λοιπόν νομίζω η φράση κατακλείδα, με την οποία μπορούμε να καταλάβουμε γιατί το νεοελληνικό κράτος αναδύθηκε ως μια αλυτρωτική εθνική υπόθεση, ελληνική. Σε μια περίοδο-τέλη 18ου αρχές 19ου αιώνα- που ισχυροποιεί τέτοιες αξιώσεις, την περίοδο δηλαδή που η έννοια έθνος σημαίνει δικαίωμα στην αυτοσυνειδησία και αυτοκυριαρχία, με βάση όχι άμμεσα το αίμα, αλλά-και όχι πάλι αυστηρά- την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα, την γλώσσα στην οποία αυτά παραμένουν ζωντανά και την θρησκεία, που παραμένει ζωντανή και τα εγγράφει σε ένα κοινό κεκτημένο. Την περίοδο δηλαδή που κάθε έθνος, έπρεπε να έχει τον δικό του αποκλειστικό χώρο-κοιτίδα εξέλιξης για την δική του αστική τάξη. Και η γλώσσα του κράτους έγινε η γλώσσα των αστών. Όπως είχε καταφέρει η ίδια γλώσσα να επικρατήσει έναντι των επίσημων λατινικών και στην Βυζαντινή αυτοκρατορία.Όσο και να προσπαθούμε σήμερα να βάλουμε σε ένα αυλάκι την αλήθεια περί ελληνικότητας με βάση το αίμα, είναι η ίδια η ιστορία της ιδρυσης του νεοελληνικού κράτους που δεν μας το επιτρέπει. Διότι δεν γίνεται η οποιαδήποτε τέτοια αφήγηση, να κουκουλώσει την αφήγηση των επαναστατημένων. Την δική τους, δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαστε αναγκασμένοι να υιοθετήσουμε. Αν κάτι μένει να αποδείξουμε, είναι το αν εκείνη η επανάσταση θεμελιώθηκε σε ένα έντεχνο και συνωμοτικό κατασκεύασμα-που άλλωστε είναι η "εθνική ανάγκαιότητα" από την πλευρά των αστών- ή σε μία ρομαντική πεποίθηση/φαντασίωση-από την πλευρά των φτωχών- που ως τέτοια είναι καί εξηγήσιμη μέσα στις ιστορικές συγκυρίες της εποχής, καί θεμιτή, αφού ιστορικά δεν ήταν παντελώς άτοπη-αν και όχι οπωσδήποτε ορθή- καί ανοιχτή σε περαιτέρω εθνολογική εξερεύνηση και διερεύνηση.Δεν ήταν άτοπη, αφού πριν καν την επανάσταση, ο Σατωβριάνδος για παράδειγμα, ενώ το 1806 αναζητεί την αρχαία Σπάρτη και τον πιάνει σύγκρυο όταν αντικρίζει την Ακρόπολη και παρ ότι απογοητευμένος από την ακούσια απαξίωση αυτού του κομματιού της ιστορίας του τόπου από τους ...σύγχρονους Έλληνες, εκπλήσσεται που κάποιος ξέρει την Σαλαμίνα με το αρχαίο της όνομα ενώ ταυτόχρονα και ο ίδιος ο Σατωβριάνδος συνοδευόταν άλλοτε από Εβραίο, άλλοτε από Τούρκο, και άλλοτε, όπως λέει, από Έλληνα. Ακόμα και αν μιλούσε τούρκικα ή έτρωγε με τα χέρια στο πάτωμα. Ήταν Έλληνας, γιατί ήταν Χριστιανός, και φορούσε ρούχα που δεν φορούσαν οι Μουσουλμάνοι κ.α. Η ΧΑ λοιπόν, θερμαίνει ένα ζήτημα που ως τώρα αποδομούνταν ψύχραιμα από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, και ανοικοδομεί μια "μεταξακική" αντίληψη, που θέλει να "μας πάει 500 χρόνια πίσω".Στην εποχή της Άλωσης. Τότε που η υπεράσπιση της εναπομείνουσας αυτοκρατορίας, ήταν ζήτημα ενός μεσαιωνικού και ιδιότυπου μεν, εθνικού πλέον δε χαρακτήρα, και ας μην είχε να κάνει καν με το αίμα και το δέρμα. Ο Μεταξάς άλλωστε αποτελεί, αν εξαιρέσουμε το Κυπριακό που και πάλι δικτάτορες το χειρίστηκαν, τον επίλογο της Μεγάλης Ιδέας, ως μια υπερφίαλης απόπειρας ανάταξης του εθνικού αισθήματος μετά την καταστροφή στην Μικρά Ασία, το χρέος του Βενιζέλου και την διεθνή κρίση, τον επικείμενο πόλεμο, και την επέλαση του κομμουνισμού ως αντιαστική, άρα και αντεθνική λύση σε όλα αυτά. Και μην ξεχνάμε, ότι επανέφερε την βασιλεία. Η Χρυσή Αυγή που τιμά τον Μεταξά, εγείρει την ερμηνεία του αίματος ως μια- εντός κατάλληλων ιστορικών αναλογιών- επιτακτική θεώρηση του ζητήματος της ελληνικότητας απέναντι στην σημερινή "Άλωση" της χώρας από εθνολογικώς(και κατόπιν της ολοκλήρωσης των έθνων-κρατών)μη ελληνικά άτομα και από το ξένο-αλλοεθνές- κεφαλαιο -δηλαδή της αλλοίωσης των ηθών από την μία και της αυτοκυριαρχίας/αυτεπάρκειας από την άλλη-που όμως, κρατώντας την παλαιική σημασία της έννοιας έθνους από την μια, και την σύγχρονη μορφή των εθνών-κρατών ως κατάληξη αυτής της σημασίας σήμερα, θα πρέπει να σημαίνει γενικά και λογικά, ότι συμβαίνει πρωτίστως μια επίθεση αίματος, δηλαδή επίθεση βιολογική(!). Και επειδή η ίδια η έννοια έθνος, όπως την ανέδειξε η Γαλλική Επανάσταση είναι επαρκώς φαντασιωσική και ανορθόδοξη εντός της "ορθολογικότητας" του καπιταλισμού του οποίου αποτελεί και συμφραζόμενο, η ΧΑ δεν χρειάζεται καν η ίδια να αναλύσει την προέλευση του συγκεντρωμένου ως εθνικού, στον Ελλαδικό χώρο πληθυσμού, αφού αυτό ελλείψει στοιχείων και ερμηνευμένο πολλαπλά, δεν αρκεί παρά για να χρησιμοποιηθεί ως μια χρήσιμη αφαίρεση. Αποφεύγει τις όποιες επιστημονικές ερμηνείες λοιπόν, υιοθετώντας ότι οι σημερινοί Έλληνες, λίγο-πολύ, είναι οι παλιοί Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του Μεσαίωνα, και της αρχαίας Ελλάδας. Υιοθετεί το ανορθόδοξο σχήμα να ερμηνεύει αφηρημένα-μέσω μιας δήθεν κάποιας υποστηρικτικής από την ιστορία βιολογικής θεωρίας, τις ιστορικές και πολιτισμικές επιλογές του καθενός εξ αυτών των "ελλήνων". Φυσικά έτσι δεν στηρίζει τίποτε άλλο, παρά την ερμηνεία αυτών των επιλογών, ερμηνεία που συνθέτει την πιο πιο politically correct ελληνικότητας, που βλέπω ότι πολλοί εδω μέσα υιοθετούνε. Τα ιδεώδη ενός έθνους αποκρυσταλλώνονται από τις πράξεις που το γέννησαν. Και ένα έθνος υπάρχει όσο υπάρχουν και οι αφηγήσεις των κατορθωμάτων που το κατέστησαν υπαρκτό, αφηγήσεις στις οποίες βασίζονται και οι μεταγενέστερες γενιές για να πράξουν νέες υψηλές πράξεις, και έτσι ένα έθνος, μέσω της διευρυνόμενης ιστορίας του, καταλήγει στην αίσθηση της αυθυπαρξίας. Και πως αλλιώς όμως, αφού η ακραίες δεξιές του κόσμου, όσο ακραία και να στέκονται, δεν είναι φυσιολογικά παρά ένα κύριο μέρος- αν όχι το κυριότερο- της όλης ιστορίας της έννοιας έθνους. Δεν θα μπορούσε όμως, όπως πολλάκις απέδειξε η ιστορία, να υπάρχει κράτος/επικράτεια χωρίς εθνικά κριτήρια; Και βέβαια διαλύθηκαν γιατί ήταν συγκεντρωτικά και φοροεπιδρομικά.Οπότε, και σήμερα δεν είμαστε προ τέτοιων πυλών; Οι σύγχρονες επίδοξες ομοσπονδίες σε κλίμακα ηπείρων, δεν υποκαθιστούν σε δημοκρατικά πλαίσια τις παλιές αυτοκρατορίες;Μήπως και με την αποισλαμοποίηση του κράτους της Τουρκίας, δεν θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε ειρηνικότερα μεν, στην ίδια κακότυχη μοίρα δε;Και επειδή φαίνεται ότι, στις παρυφές της Δύσης και της Ανατολής, εδώ δηλαδή(Ελλάδα, Βαλκάνια, Τουρκία, Αίγυπτος), εκεί που κάποτε υπήρξε κυρίως η Οθωμανική Αυτοκρατορία, το έθνος αποτελεί ένα αντικείμενο πίστης, όπως ακριβώς και η εκάστοτε θρησκεία, έννοιες που ταυτίζονται τελικά και συναποτελούν, τουλάχιστον για τους μη-αριστερούς, μαζί με τον τόπο την πατρίδα, δεν είναι φυσιολογική η ανάδυση του εθνικισμού; Πως άλλωστε να αποφύγεις, ενώ από την μία συνθέτεις και ανασυνθέτεις τα στοιχεία και την σημασία του έθνους σου, είναι δηλαδή αυτό ζωντανό και παλλόμενο και είσαι ένα κράτος που φτιάχτηκε πάνω στον εθνικισμό, από την άλλη να τον αποτάξεις εξ αιτίας των πιο κυριολεκτούντων του εθνικιστικού φάσματος, δηλαδή της ΧΑ; Ενώ μάλιστα, και στα πιο νομιμοποιημένα περιθώρια του πατριωτισμού, δεν εντάσσεται να το σώζεις την πατρίδα σου παραδίδοντάς την σε αποεθνοποιημένα ευρύτερα και πιο ασφαλή εγχειρήματα; Όσο υπάρχουν έθνη λοιπόν με προβληματική ιστορία, θα υπάρχουν και φασίστες.