Μια μεγάλη ένσταση για το #4. Το να υποστηρίζει κάποιος πως "η ομοφυλοφιλία δεν είναι επιλογή" δεν είναι συμβολή σε μια ορθολογιστική προσέγγιση. Είναι μια έμμεση παραδοχή του "αμαρτωλού" της ομοφυλοφιλίας. Δηλαδή "αποδεχθείτε με, έτσι γεννήθηκα, δε μπορώ να αλλάξω". Δεν υπάρχει όμως η άλλη πλευρά; Η άλλη ανάγνωση; Από που κι ως που η σεξουαλικότητα του ανθρώπου πρέπει να είναι ασπρο ή μαύρο, και να μην εχει δικαιωμα κάποιος να ΕΠΙΛΕΞΕΙ τι θα κανει, προσωρινά ή μόνιμα στη ζωή του. Από που κι ως πού η σεξουαλική ταυτότητα είναι αποκλειστικά θέμα φύσης, και δεν υπάρχει περιθώριο για να ακολουθεί ο καθένας στη ζωή του τον δρόμο που επιθυμεί, προτιμάει, του ταιριάζει. Βέβαια είναι επικίνδυνο το να παραδεχόμαστε κάτι τέτοιο, γιατί η πίεση που θα υφίσταται μετά ο κάθε ομοφυλόφιλος να ''αλλάξει αφού μπορεί - και αφού η σεξουαλικότητα είναι και θέμα επιλογής'' θα είναι μεγάλη και δυσβάσταχτη. Αλλά ας ξεκολλησουμε λιγο από τα δίπολα και τα στερεότυπα. Επειδή είμαστε άνθρωποι και όχι πιγκουίνοι, και την ζωή μας δεν την ορίζουν μόνο τα ένστικτα, ούτε ο θεός, αλλά εμείς οι ίδιοι ως νοήμονα όντα. Έχει κάθε δικαίωμα ο καθένας να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει και να κανει έρωτα και ερωτικές σχέσεις με όποιον θέλει, για οποιονδήποτε λόγο. Σε συμφωνία με τις φυσικές του προτιμήσεις είτε σε διαφωνία με αυτές, κατά την ελεύθερη βούλησή του. Δεν είναι μόνο τα γονίδια, δεν είναι μόνο τα γεννητικά μας όργανα. Είναι και η ΕΠΙΘΥΜΙΑ και ΕΠΙΛΟΓΗ μας.