Επειδή κατάγομαι από τον Πύργο, συγχαίρω τον κ. Δημοκίδη διότι έγραψε μια πολύ απλή αλήθεια, την οποία ατυχώς στον Πύργο κανείς δεν τολμά να διατυπώσει. Πώς κανένας εκδοτικός οίκος δεν επανεξέδωσε τα έργα αυτού του πεζογράφου, σε μια χώρα όπου εκδίδονται τόνοι πεζογραφημάτων περιορισμένης εμβέλειας; Πώς οι δυο γιοί του, οι οποίοι μάλιστα έχουν προσθέσει υπερήφανα στο επώνυμό τους το λογοτεχνικό ψευδώνυμο του πατέρα τους, διακινούν το έργο του μέσω φωτοτυπιών και δεν αξιώθηκαν να βρουν εκδότη; Κι όμως, στον Πύργο οι απλές αυτές ερωτήσεις θεωρούνται ύβρις. Υποπτεύομαι και το γιατί: λόγω του διάχυτου αγοραίου σκεπτικισμού απέναντι στα γράμματα, σύμφωνα με τον οποίο η λογοτεχνική αξία είναι κάτι το οποίο απλούστατα δεν υπάρχει και καθιερώνεται μέσω των δημοσίων σχέσεων. Για το λόγο αυτό ο πατέρας μου δεν έκρυβε την ενόχλήσή του όταν εκφραζόμουν ειρωνικά για την υπερεκτίμηση του παλιού του φίλου Τάκη Δόξα. Τέτοια φαινόμενα όμως αδικούν την τοπική κοινωνία, η οποία, όπως και σε τόσες άλλες μικρές επαρχικαές πόλεις, διψά για πολιτισμό και ξέρει να δεξιώνεται την υψηλή ποιότητα όπου τη συναντά. Δεν είναι δυνατόν διάφοροι παραγοντίσκοι (νοικοκυρές του «Λυκείου Ελληνίδων», αποτυχημένοι σολίστες/«κέρβεροι» καθηγητές μουσικής, ξεπεσμένοι χουντοδιανούμενοι και πρασινοφρουροί, συνταξιούχοι Επιθεωρητές κτλ. κτλ.) να αναδεικνύουν δήθεν μεγάλους πεζογράφους και να ασκούν πιέσεις σε κομματαρχίσκους προκειμένου να αναγνωριστούν οι τοπικές...ιδιοφυίες. Κατά τα άλλα, στον Πύργο έζησαν ή ξεκίνησαν από εκεί μεγάλοι άνθρωποι όπως ο Τάκης Σινόπουλος, ο Γιωργης Παυλόπουλος, ο ζωγράφος Δανιήλ Παναγόπουλος κτλ.