Θυμάμαι τη θολούρα που επικρατούσε μέσα στο μυαλό μου στην εφηβεία, θυμάμαι την οργή, την καχυποψία, το κενό, την απορία,όλη αυτή τη φουρτούνα των ορμονών... είναι δυνατόν να μη μου φαίνονται αξιολάτρευτες οι αντιδράσεις των παιδιών αυτών; τραβάνε ζόρια πραγματικά, πρέπει να σταθούμε δίπλα τους, να ξεχάσουμε τους εγωισμούς μας... να μην ξεχνάμε ότι δεν τους παραδίνουμε και κανένα παράδεισο... έχουν δίκιο...!
