Φυσικά, από τις οικογενειακές παρανοήσεις, ήταν το τραγούδι του Κορκολή, "ντυσου πρόχειρα", όπου όλοι μαζί φωνάζαμε: "Ντύσου πρόχειρα, βγάλε το κραγιον σου, κι έλα πάρε με αγκαλιά, ΝΑ ΛΕΜΕ ΛΥΓΑΡΙΑ". Για αμέτρητα χρόνια, νόμιζα οτι το να λέμε λυγαριά ήταν πολύ ρομαντική κουβέντα....χαχαχα!!Επίσης, σε εξετάσεις του δημοτικού, η εκφώνηση έλεγε: "Είδη ορέων" και γω έγραψα φυσικά: ωραίος, πολύ ωραίος, πανέμορφος, ασχημούλης....ακόμη γελάω μόνη μου!!!