Απομακρύνθηκα, εννοείται, αλλά λόγω ηλικίας και ιδιοσυγκρασίας δεν ήθελα να γίνω δυσάρεστη, δηλαδή δεν έλεγα 'δεν σε γουστάρω', έλεγα 'μου αρέσει άλλος, είμαι αλλού'. Όμως, επειδή πριν βγαίναμε φιλικά πάνω από χρόνο, δηλ. είχαμε ''ιστορία'', εκείνος θεωρούσε ότι μπορεί κάποια μέρα ν' αλλάξω γνώμη, παρόλο που πάντοτε μετά από εκείνο το περιστατικό, έλεγα 'όχι' στο να βγούμε. Αργότερα έγινα πιο ωμή ('δεν θέλω να είμαστε μαζί, ούτε θα θελήσω') αλλά και πάλι τέτοια άτομα το ζουν μες το μυαλό τους, ό,τι και να λες εσύ (εννοώ ότι η εμμονή του δεν είχε να κάνει με τις αντιδράσεις μου και φυσικά όχι με τη ''μοναδικότητα'' μου, αλλά με τον τρόπο σκέψης του)...