#2. Τι μου θύμισες τώρα...Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, στα 20 δηλαδή, γνώρισα ένα παιδί, τον Δ. Γίναμε φίλοι, αρχίσαμε να βγαίνουμε και γενικά ήρθαμε κοντά, πάντα φιλικά. Στην πορεία αυτός άρχισε να θέλει κάτι παραπάνω και ενώ βρήκε τοίχο (πέρα από ένα μεθυσμένο φιλί ένα βράδυ ερωτικής απογοήτευσης, αλλά ένα μόνο), ξεκίνησε να μου φέρεται σαν να του ''το χρωστούσα'', επειδή μου έστελνε λουλούδια, επειδή με σκεφτόταν, επειδή μου έγραφε μακροσκελή μέιλ, επειδή ήταν καλό παιδί και είχε ρομαντικά αισθήματα, κλπ κλπ. Δεν είχε σημασία πόσες φορές του το είχα ξεκαθαρίσει ότι δεν θα γίνει κάτι μεταξύ μας, αλλά ΠΟΤΕ όμως, αυτός εκεί, ''αφού με αγαπούσε'' έπρεπε να βρει ανταπόκριση. Εντέλει, έκανα μια σημαντική σχέση και μου δημιούργησε πρόβλημα με μεταμεσονύχτια μην κλπ και αναγκάστηκα να τον μπλοκάρω παντού. Είχε δημιουργήσει μια ολόκληρη σχέση μέσα στο κεφάλι του, που δεν ίσχυε σε κανένα βαθμό. Τώρα, γιατί τα λέω όλα αυτά; Μην το συνεχίζεις Γιώργο, αν λέει τόσο ξεκάθαρα όχι, να είσαι σίγουρος ότι το εννοεί.
