Για πολλά χρόνια νόμιζα πως ήταν ένα σύνθημα, αυθόρμητο και βαθύ προερχόμενο και γεννημένο μέσα από διαμαρτυρίες του πλήθους εκείνων των εποχών.Για πάρα πολλά χρόνια ένα τέτοιο αυτοκόλλητο ήταν κολλημένο στην οροφή του ασανσέρ της πολυκατοικίας μου. Ξεθωριασμένο με ξεφτισμένες άκρες από τις προσπάθειες κάποιων να το ξεκολλήσουν. Κατά τα έναν παράξενο τρόπο αντιστάθηκε και έμεινε εκεί για πάρα πολλά χρόνια. Στο ύψος του και στο νόημα του. Κατά κάποιο τρόπο οι ένοικοι σαν να το σεβάστηκαν.Εδώ και μερικές εβδομάδες το αυτοκόλλητο αυτό σταμάτησε να υπάρχει επειδή χάριν νέων κανονισμών τοποθετήθηκε νέος θάλαμος ανελκυστήρα. Εμαγιέ! Με διπλή πόρτα ασφαλείας, σταματάει και να ξεκινάει κατά προτεραιότητα, ψηφιακό φωτιζόμενο καντράν με ανάγλυφους χαρακτήρες Μπράιγ και με μία φωνούλα να σου λέει τους ορόφους.Μπαίνοντας, από συνήθεια πάντα κοιτάζω επάνω αλλά το αυτοκόλλητο λείπει. Περιμένω να ακούσω από τη φωνούλα: «4ος όροφος -"Δεν ξεχνώ"», «2ος όροφος- "Δεν ξεχνώ"», «ισόγειο - "Δεν ξεχνώ"». Μάταια όμως. Την ίδια λέξη θα περίμενα να ψηλαφίσω αν ήξερα γραφή Μπράιγ. Φαντάζομαι πάλι μάταια... Ήταν η δύναμη ενός διαφημιστικού αυτοκόλλητου; Όχι. Απλώς, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ!!..