Χιούμορ. (τσιμπάει αλλά είναι όμορφο. Προκαλεί γέλιο θίγωντας, ανατρέποντας τον κανονικό ρου και την τάξη των πραγμάτων. Ο Έσσε έλεγε ότι το χιούμορ είναι η αντίσταση των σοφών).Προσωπική μου "μυθολογία", ο άνθρωπος θα πρέπει να "λόγισε" την ομορφιά την ημέρα που έκοψε ένα ρόδο και το απέσπασε για να το προσφέρει ή να το πάει σπίτι του.Προσωπική μου εκτίμηση για τον τίτλο:Το επικίνδυνο, "δηλητηριώδες" αποσπασμένο από την θέση του βιβλίο στο μυθιστόρημα είναι το Περι Κωμωδίας του Αριστοτέλη, που ως σημείο μπαίνει στον μύθο σαν σύμβολο ανατρεπτικής Γνώσης(όχι κατά το διδάσκομαι/μαθαίνω αλλά κατά το μου γνωστοποιείται/αποκαλύπτεται) απέναντι στο μοναστικό μεσαιωνικό χριστιανικό ψέμα. Ότι δηλαδή το αστείο στέκει ως το αντίθετο του ψέματος και ότι αυτή είναι όλη κι όλη η αλήθεια: η μεταφυσικές/υπερβατικές μας συνήθειες θεολογικώς και πρακτικώς είναι μια φάρσα που έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε στους εαυτούς μας μόνο αλλά όχι στους άλλους και ως εκ τουτου το αστείο διαφέρει από το ψέμα στην μη εξουσιαστικότητά του. Οι αιρετικοί ή οι αντιφρονούντες της μη διαφωτισμένης ακόμα ελέω Θεού Ευρώπης, κάηκαν στην πυρά όχι επειδή αμφισβητούσαν το δόγμα απλά και μόνο, αλλά περισσότερο επειδή γκρέμιζαν την ίδια την ανθρώπινη φυσική της θρησκείας, άρα και της ιεραρχούμενης εξουσίας της Εκκλησίας. Είναι άλλωστε άλλο πράγμα να αμφισβητείς την θρησκεία κάποιου και άλλο να έχεις απλά διαφορετική από αυτόν. Οι Χριστιανοί καταδίκαζαν το δεύτερο επειδή συντελούσε στο πρώτο. Το πέρασμα στην συνειδητοποίηση αυτή όπως και στην υποψία του δικαιώματος στην ανεξιθρησκία ορίζει και το τέλος του Μεσαίωνα ακόμα και αν χρειάστηκαν αιώνες ολόκληροι για να μην καίγονται οι άπιστοι. Πως όμως: με την ανίχνευση της προέλευσης της "πίστης", στον Γνωστικιστικό ή προχριστιανικό παγανισμό από αυλικούς, μοναχούς ή πλούσιους ΜΥΣΤΙΚά, πάντα μαζί με τα επιστημονικά μυστικά του χαμένου αρχαίου κόσμου(μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο ελληνορωμαικός κόσμος δεν στερούσε την μεταφυσική και την μυστηριακότητα από τον εαυτό του, ίσα ίσα, τα θεωρούσε ένα και το αυτό με την φύση κι τον άνθρωπο που μετρούσε.) Αυτό που σήμερα ονομάζουμε μασονεία, Ροδόσταυροι, αποκρυφιστικά τάγματα, Πεφωτισμένοι κ.α, έστω και υπό τις μεν ή στις δε παρεξηγημένες, παρανοικές και παρανοημένες και αλλοιωμένες πλέον προσδοχές τους δεν ξεκίνησαν παρά μόνο από μια παράδοση αμφισβητείών παραβατών του δόγματος, όχι απλά μόνο επειδή είχαν την διάθεση να το ανασκευάσουν ή να το παραλλάξουν, αλλά επειδή θέλανε να μάθουν αυτό που αποκρύπτεται ή απουσιάζει και διαμορφώνει το ίδιο το δόγμα. Στην περίπτωση του βιβλίου διόλου τυχαία επιλέγεται το Περί Κωμωδίας, ακριβώς για να υπογραμμίσει την απόκρυψη της ίδιας της καλοστημένης φάρσας του Χριστιανισμού που το βιβλίο του προχριστιανού ορθολογιστή Αριστοτέλη θα εξέθετε: η Εκκλησία και ο κόσμος της είναι για γέλια. Και άρα το γέλιο επαναστατικό.Αυτά...Αξίζει να το διαβάσεις.
