Ο Πάπας της Ρώμης και ο Πατριάρχης Μόσχας είναι δύο από τους σημαντικότερους εκφραστές του παραδοσιακού χριστιανικού κόσμο ειδώλου παγκοσμίως και των συντηρητικών ηθικών αξιών που αυτό συνεπάγεται. Είναι φυσικό να θέλουν να συντονιστούν κάπως για την καταπολέμηση του ραγδαία επελαύνονοντος εκκοσμικευμένου και ηδονιστικού κοινωνικού προτύπου που θριαμβεύει στη Δύση και του οποίου στην Ελλάδα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα όπως το lifo αποτελούν το γνησιότερο εκφραστή.Από την άλλη αν και οι ηθικές παραινέσεις που ο Χριστιανισμός εκφράζει μοιάζουν όλο και πιο ξεκούδουνες και αναχρονιστικές σε σχέση με την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου στη Δύση, οι εκκλησίες μετράνε αρκούντως ως θεσμοί ώστε ακόμα και το lifo να δημοσιεύει τα της επικαιρότητας τους. Ο φτωχός Νέος Κόσμος του Νότου προσφέρεται για θρησκευτικό εμπόριο ελπίδας για αυτό Πάπας και Πατριάρχης συναντώνται και κυρίως περιοδεύουν εκεί. Οι χορτασμένοι του Πρώτου Κόσμου στους οποίους συμπεριλαμβάνεται -ακόμα- η Ελλάδα είναι απασχολημένοι με την υπονόμευση του παραδοσιακού ηθικού και ηθικίστικου αξιακού συστήματος του οποίου η εκκλησία αποτέλεσε και αποτελεί κοινωνικό σύμμαχο ασχέτως των όσων προσπαθούν νέα πούνε οι προοδευτικοί θεολόγοι.Η εκκλησία έχει συνδέσει την παρουσία και την κοινωνική ισχύ της με συγκεκριμένες κανονιστικές αντιλήψεις και από αυτή την άποψη οι Σεραφείμ Πειραιώς και Θεσσαλονίκης Άνθιμος είναι ειλικρινείς στις προθέσεις τους άλλο αν αυτές είναι σήμερα αναχρονιστικές. Ο πονηρός Πάπας Φραγκίσκος προσπαθεί να κάνει rebranding στην Καθολική Εκκλησία αλλά νομίζω ότι κάποιος κάπως υποψιασμένος μπορεί εύκολα να αντιληφθεί τα στρατηγήματα του. Ο Κύριλλος και η Ρωσική Εκκλησία είναι πιο μπρούτοι στον ηθικό αναχρονισμό τους.Όλοι αυτοί όμως εκφράζουν μια κοσμοαντίληψη που οι καιροί έχουν ξεπεράσει και συμμαχούν μεταξύ τους για να περισώσουν ότι τους έχει μείνει. Ειδικά ο Κύριλλος έχει γίνει ιδεολογικό επιστέγασμα της Αγίας Ρωσίας που πάει να αναβιώσει ο Πούτιν στα ερείπια του Σοβιετικού ιμπέριουμ και οραματίζεται μια σχέση με τον Αρχηγό ανάλογη με αυτήν που είχε ο Πατριάρχης με τον Αυτοκράτορα στο Βυζάντιο η αργότερα με τον Τσάρο στην τσαρική Ρωσία με τη Μόσχα στο ρόλο της Τρίτης Ρώμης. Όσο για τον Πάπα της Ρώμης, η προσωπική του δημοτικότητα δεν σημαίνει ότι καθίσταται δημοφιλής και η ηθική διδασκαλία της Εκκλησίας του.Ενώνονται επίσης για να προασπίσουν τη χριστιανική πολιτισμική ταυτότητα στη Μέση Ανατολή την οποία καταπίνει ο ισλαμιστικός ζηλωτισμός. Πέραν της εκκοσμίκευσης ο Χριστιανισμός που ιστορικά έχει καταστεί Χριστιανισμός της καφετέριας κινδενεύει από το Ισλάμ που σε ορισμένες εκφάνσεις του είναι μια πρωτόγονη θρησκεία με επεκτατικές και κυριαρχικές τάσεις που δεν έχει υποστεί ακόμα τη διαδικασία εξανθρωπισμού και νεροβρασματοποίησης την οποία έχει διέλθει η δική μας θρησκευτική παράδοση.Βεβαίως θα ουρλιάζουν οι παραδοσιοκράτες του Καθολικισμού και της Ορθοδοξίας αντίστοιχα θεωρώντας τη συνάντηση ως βήμα προς τον οικουμενισμό και προδοσία της αλήθειας που πιστεύουν ότι δικαιωματικά διαχειρίζονται. Μάταια όμως γιατί όσο ο χώρος για το χριστιανισμό λιγοστεύει γενικά οι συγχωνεύσεις θα καθίστανται αναγκαίες για εξοικονόμηση πόρων και μέσων. Υπάρχει και το συγκεκριμένο ζήτημα της Ουκρανίας και της Ουνιτικής Εκκλησίας εκεί και η πεποίθηση της Μόσχας ότι η Ρώμη της κλέβει πιστούς. Όσο όμως οι πιστοί θα γίνονται λιγότεροι γενικώς τόσο αυτά θα περνάνε σε δεύτερη μοίρα αν και ο ρόλος της Ρώσικης Ορθόδοξης Εκκλησίας ως οργάνου της Ρωσικής εξωτερικής πολιτικής περιπλέκει το ζήτημα. Τελικά δύο πρώτες μούρες και σταρ του παγκόσμιου χωριού συναντήθηκαν έστω και είναι πρωταγωνιστές πεπαλαιωμένου έργου. Διάφορες σκοπιμότητες και αναγκαιότητες καθορίζουν την πορεία τους. Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ανάγκη των ανθρώπων για μέθεξη, πληρότητα και παρηγορία, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
