Την απάντηση για το τι είναι και τι όχι ο φεμινισμός θα μας τη δώσει η κα Χρυσηίδα Δημουλίδου, στο νέο της μανιφέστο:- To «Κεράτωνε τον άνδρα σου και μάγια μην του κάνεις», όπως άλλα δύο βιβλία θα έλεγα ότι ανήκουν στη φεμινιστική λογοτεχνία (!?). Πώς είναι η σχέση σου με το άλλο φύλο; - Κανένα δεν ανήκει στη φεμινιστική λογοτεχνία (Τι μου λες τώρα; Αμάν, ωιμέ, αλί και τρισαλί!!!). Μου φαίνεται ότι ο κόσμος έχει μπερδέψει πράγματα (το λεοπάρ με το τιγρέ ας πούμε, τράτζικ συμφωνώ). Αν το δικαίωμα μιας γυναίκας να παίρνει τη ζωή στα χέρια της και να έχει άποψη θεωρείται φεμινισμός, τότε βρισκόμαστε πενήντα χρόνια πίσω (δεν ξέρω για 50 χρόνια πίσω ... αλλά "Eight Miles High" σίγουρα είσαι http://www.youtube.com/watch?v=WH6UnvSlahc). Καλά θα κάνουμε να αναθεωρήσουμε και αυτή η λέξη να σβηστεί από το λεξιλόγιό μας (ε ναι, μην μας πούνε και αντρουά/αγάμητες/ σκιαχτικές, δεν πάει τόσο ... animal print στράφι!). Τους άντρες τους αγαπώ πιο πολύ από τις γυναίκες, επειδή είναι παιδιά και λιγότερο επικίνδυνοι (Τα μωράκια πάνε...). Φυσικά μιλάω για νορμάλ άντρες και όχι ψυχοπαθείς που βιάζουν και σκοτώνουν (...πηγή, για ν' αγοράσουν...). Το κουμάντο το κάνει η γυναίκα από αρχής γένεσης (sic υποθέτω), φανερά ή κρυφά (...όμορφες πάαααανες). Ο άντρας είναι το πιόνι και όπως έχω γράψει στη «Σουίτα στον παράδεισο» είναι «φύλλο παροχής υπηρεσιών» (και παραθυρόφυλλο, μη σου πω). Στην ουσία είναι το θύμα και όχι ο θύτης (http://freethoughtblogs.com/taslima/2012/07/14/our-men-throw-acid-in-our-faces-destroy-our-lives-but-we-never-stop-loving-men/). Και μια και παρέχει υπηρεσίες, την απιστία την έχει στο αίμα του (ειλικρινά δεν αντιλήφθην ... παροχή "υπηρεσιών";) σχετίζεται και αυτό είναι μέσα στη φύση του. Είναι κυνηγός (καίω φλάτζα). Φυσικά και συγχωρώ την απιστία. Εκείνο που δεν του συγχωρώ είναι να μου επιτρέψει να την πάρω είδηση (κάηκε, καπούτ).