Από κάποιου είδους διαστροφή (που με ωθεί να διαβάζω περισσότερο αυτούς με τους οποίους διαφωνώ από αυτούς με τους οποίους συμφωνώ) παρακολουθώ την αρθρογραφία του συγκεκριμένου κυρίου εδώ και αρκετά χρόνια. Ας γράψω κάποιες παρατηρήσεις μου που ίσως να είναι χρήσιμες σε κάποιους που δεν είναι εξοικειωμένοι με τα γραπτά του.- Οι απόψεις του σε ΟΛΑ τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα με τα οποία καταπιάνεται είναι από υπερσυντηρητικές έως φασίζουσες. Η βία της καταστολής είναι πάντα εκ προοιμίου δικαιολογημένη, οι "λαθρομετανάστες" αποτελούν βάρος, ο λαός μας είναι αγράμματος και χρειάζεται μια ελίτ για να του λύσει τα προβλήματα, η ανομία των "μικρών" είναι απαράδεκτη ενώ αυτή της αστικής τάξης αναπόφευκτη, το ΕΑΜ έφερε τα Τάγματα Ασφαλείας, οι Άγγλοι και οι χωροφύλακες μας έσωσαν από τον σταλινισμό, η Χρυσή Αυγή και η Αριστερά είναι τα "δύο άκρα" που αλληλοτροφοδοτούνται, η ανοησία της Αριστεράς μας κατέστρεψε ενώ η realpolitik της Δεξιάς μας κρατά όρθιους, και άλλα ηχηρά παρόμοια.- Τα δηκτικά του σχόλια για πολιτικά πρόσωπα είναι συνήθως εύστοχα, ακόμα και όταν έχουν εντελώς επιφανειακό χαρακτήρα (π.χ. ένδυση, βαμμένα μαλλιά, μουστάκια). Όμως τελικά δεν κρινόμαστε με βάση το τι απορρίπτουμε, αλλά με βάση το τι προκρίνουμε. Και, στην περίπτωση του Κασιμάτη, οι (ελάχιστες) θετικές αναφορές για πολιτικούς αφορούν πρόσωπα όπως ο ανανήψας (;) χουντικός Βορίδης, ο ανεκδιήγητος Δένδιας και -εσχάτως- ο απερίγραπτος Σαμαράς και είναι ελάχιστα πειστικές (για να μην αναφερθώ στα εγκώμιά του στην Δεξιά της δεκαετίας του '50). - Στα περί μνημονίου, υιοθετεί την εξαιρετικά αφελή στάση ότι "ήρθαν οι Γερμανοί να μας κάνουν ανθρώπους" και θεωρεί κάθε μέτρο που μας επιβάλλεται αναγκαίο για την ανόρθωση της χώρας. Φυσικά, ουδεμία αναφορά γίνεται σε κοινωνικές αδικίες, διότι κάτι τέτοιο θα ήταν συνιστούσε λαϊκισμό.- Η εμπάθειά του για την Αριστερά ξεπερνά κάθε όριο καθώς (με διάφορες σοφιστείες) έχει καταφέρει να της χρεώσει σχεδόν όλα τα προβλήματα της χώρας. Φυσικά, για να προλάβει την προφανή παρατήρηση ότι δεν είχαμε ποτέ αριστερή κυβέρνηση, φροντίζει να συμπεριλάβει στον ορισμό της Αριστεράς και το ΠΑΣΟΚ (την περίφημη "πασοκαρία") και να υπερτονίσει τον αρνητικό ρόλο του συνδικαλισμού (κάνοντας την πάπια για το ρόλο της αγαπημένης του "αστικής τάξης"). Αντιθέτως, σε ό,τι αφορά την Δεξιά είναι πολύ πιο ήπιος, καθώς εξωραΐζει τον ρόλο της, αποδίδει τις αστοχίες της κυβέρνησης Καραμανλή στο... ΠΑΣΟΚ και αποσιωπεί τα πολιτικά εγκλήματα και τα τεράστια οικονομικά σκάνδαλα των δεξιών κυβερνήσεων καθ' όλη την μεταπολεμική περίοδο.- Στα άρθρα του υπάρχουν συχνές συγκρίσεις της "μπανανίας" μας με τις ανεπτυγμένες χώρες του εξωτερικού, οι οποίες αρχικά δίνουν την εντύπωση ότι ο αρθρογράφος είναι φιλελεύθερος ευρωπαϊστής που ασφυκτιά μέσα στην οπισθοδρομική ελληνική κοινωνία. Όμως, ο (ακρο)δεξιός δογματισμός των γενικότερων απόψεών του μάλλον παραπέμπει σε αυταρχικά καθεστώτα αραβικών χωρών και όχι στην Βόρεια Ευρώπη (στην οποία καλώς ή κακώς η πρόοδος ήρθε μέσα από έναν συνδυασμό οικονομικού φιλελευθερισμού και σοσιαλιστικών επιλογών σε θέματα κοινωνικής πολιτικής).- Ο σνομπισμός του (που μου θυμίζει την κυρία Σμίγκλερ από την "μαντάμ Σουσού") θα είχε κάποια πλάκα αν η θεματολογία του κινούταν στο "ελαφρό ρεπερτόριο" και δεν έθιγε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα. Δυστυχώς, και στα θέματα που χρήζουν προσεκτικής αντιμετώπισης (π.χ. το θέμα του παρόντος άρθρου, οι ρατσιστικές επιθέσεις, η καταστροφή του βιοτικού επιπέδου των χαμηλότερων στρωμάτων), ο κολωνακιώτης δημοσιογράφος επιδεικνύει την ίδια υπεροψία και αναλγησία.- Πολύ συχνά ειρωνεύεται τα συντακτικά λάθη διαφόρων πολιτικών (κυρίως από την Αριστερά), κοτσάροντας και το απαραίτητο υπεροπτικό "(sic)". Όμως και τα κείμενα του ιδίου βρίθουν από σολοικισμούς, ενώ επιπλέον δεν λείπουν τερατώδη ιστορικά λάθη και αναπαραγωγές αστικών μύθων (για λεπτομέρειες, παραπέμπω στο blog του Σαραντάκου).- Ο τρόπος γραφής του δημιουργεί ένα κοινό αναγνωστών οι οποίοι φέρονται περισσότερο σαν οπαδοί ομάδας παρά σαν άτομα που διαβάζουν με ανοιχτό μυαλό και με κριτική σκέψη. Συνήθως τα θετικά σχόλια που ακούω και διαβάζω είναι του τύπου: "όαση λογικής στην Ελλάδα της παράνοιας" (συνήθως χωρίς καμία αναφορά στα "λογικά" επιχειρήματα του άρθρου), “τρομερό χιούμορ” (παρότι τα κλισέ με την "πασοκαρία" και τις "αστακομακαρονάδες" έχουν κουράσει περισσότερο και από τα σκετς του Χάρρυ Κλυνν με τον Τραμπάκουλα) και "κάποιος έπρεπε να τα πει επιτέλους" (λες και γράφει κάτι που δεν το έχει γράψει κάθε υπερσυντηρητικός αρθρογράφος τα τελευταία 40 χρόνια). Πρόκειται για το είδος του αναγνώστη που νομίζει ότι διαβάζοντας Κασιμάτη τοποθετείται σε κάποιου είδους κοινωνική και πνευματική ελίτ, ενώ στην πραγματικότητα συμπεριφέρεται σαν πρωτοετής φοιτήτρια που εντυπωσιάζεται με τον πρώτο καθηγητή που της παριστάνει την αυθεντία.Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για έναν άκρως υπερεκτιμημένο δημοσιογράφο, ο οποίος είναι εν δυνάμει επικίνδυνος για όσους δεν έχουν την εμπειρία για να εντοπίσουν τις φτηνές σοφιστείες των κειμένων του και επηρεάζονται από τις απόψεις του. Στους τελευταίους, προτείνω μια ανάγνωση της "Εριστικής Διαλεκτικής" του Σοπενχάουερ.
