Η αθάνατη Ελληνική μπλογκόσφαιρα μας χάρισε στιγμές μεγαλείου με αθάνατες μούφες: Το (ανύπαρκτο) προφητικό βιβλίο του (ανύπαρκτου) συγγραφέα Ισίδωρου Πόσδαγλη. Την Ελβετίδα που εξηγεί με ένα βιβλίο γιατί μισεί τους Έλληνες. Την άκρως επικίνδυνη μούφα της μεθόδου αντιμετωπίσεως του εμφράγματος (με βήχα επαναλαμβανόμενο κλπ. Το κομμωτήριο με τις τσίτσιδες κομμώτριες στον Βαρδάρη. Και τώρα, αυτό! Ο Γαϊτάνος ξόρκισε, λέει, τους καλλικατζαραίους! Θα μπορούσα να έλεγα τα γνωστά, με τα μπλογκς, που δημοσιεύουν άκριτα χωρίς να ελέγχουν πρώτα κλπ αλλά από την άλλη υπάρχουν και άτομα που τα πιστεύουν. Και δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο, απάτες και φάρσες υπήρχαν πάντοτε, απλά δεν ήταν τόσο εύκολη η δίάδοσή τους. Οι παλαιότεροι ίσως θυμούνται μία κατακόρυφη αύξηση των κρουσμάτων απάτης στα τέλη της δεκαετίας του 70, όταν επιτήδειοι αποσπούσαν χρηματικά ποσά από αφελείς για να τους ...λύσουν μάγια. Τότε, όπως και λίγα χρόνια πριν, με το νερό του Καματερού, ούτε ίντερνετ υπήρχε ούτε τίποτα. Σαφώς και είναι ανεύθυνοι και ασυνείδητοι οι διαχειριστές των μπλογκς που πατάνε ένα copy κι ένα paste κι όποιον πάρει ο Χάρος, αλλά η συμπεριφορά ενός μεγάλου μέρους του κοινού δεν βοηθάει να μεταστραφούν τα πράγματα προς την σοβαρότητα. Παράδειγμα αποτελεί η φάρσα με τον Πόσδαγλη, η οποία ξεσκεπάστηκε πέρα ως πέρα κι όμως υπάρχουν ακόμα αφελείς Ελληναράδες που την πιστεύουν ακόμα.
