Για να δούμε τι θα έλεγε ο Εμπειρίκος (άνευ πολυτονικού):“…Ο ήλιος ήρχισε να βυθίζεται. Εις το προσήλιον μέρος ενός εκ των πλέον αναπεπταμένων του υπερωκεανείου καταστρωμάτων, και ακουμβών επί της κουπαστής, ένας εκθαμβωτικός νεαρός Άγγλος με κομψόν σιγαρέττον εις το στόμα ερέμβαζε, ενώ από καιρού εις καιρόν εξήρχοντο από τα χείλη του γαλανόφαιαι τολύπαι καπνού αρωματώδους. Ήτο νευρώδης, ευθυτενής και εύμορφος, με διαυγείς γαλανούς οφθαλμούς—εις εκ των οποίων διέθετε μονίμως διεσταλμένην κόρην--στοχαστικόν και διεισδυτικόν βλέμμα, γλυκύ αλλά και παράδοξον μειδίαμα εις τα χείλη του. Αι ακτίναι του βασιλεύοντος ηλίου εθώπευαν την άψογον ξανθάν κόμην του, σχηματίζοντας σελαγίζουσες χρυσές ανταύγειες. Ήτο ο Λεπτοφυής Πάλλευκος Δουξ, ο επονομαζόμενος και Σιγισμούνδος Στάρνταστ, ή και Δαυΐδ Μπόουϊ…”;-)Σορυ σας τά’χω πρήξει με το “αφορά σε” αλλά μου την σπάει τρελά. Όσον αφορά τον Μπόουϊ, εγώ θυμάμαι να είμαι μικρό παιδάκι καλοκαίρι σε νησί (τέλη του ’70), και να διαβάζω Κλασσικά Εικονογραφημένα με τίτλο “Η Κατάκτησις της Δύσεως” κατά τη διάρκεια του υποχρεωτικού απογευματινού ύπνου, και να μαθαίνω για τον Δαυΐδ Κρόκεττ, τον Δανιήλ Μπουν, και τον πιονιέρο Τζιμ Μπόουϊ—και όχι Μπάουϊ. Το αλλάξανε μετά—και είμαι σχεδόν σίγουρος πως φταίει η Ροζίτα Σώκου.