"Με θυμάμαι κι εμένα μια ζωή να δίνω εξετάσεις. Σε βαθμό σιχασιάς. Ήταν, βλέπεις, και η γενιά μου «ματιασμένη»: γραπτές εξετάσεις σε Ε' και Στ' Δημοτικού, εισαγωγικές στο Γυμνάσιο (όπου δίναμε, επιπλέον, κάθε τετράμηνο), έπειτα στο Λύκειο, ύστερα στο Πανεπιστήμιο. Κάθε Μάιο και Ιούνιο η ίδια ιστορία: πίεση μεγατόνων, άγχος διαρκείας, ατέλειωτες ώρες διαβασμάτων και τα πανταχού παρόντα φροντιστήρια –άλλη μια άθλια ελληνική «ιδιαιτερότητα»– να θησαυρίζουν από το υστέρημα των γονιών, που εκλάμβαναν ως προσωπικό στοίχημα την επιτυχία σου. Και η οικογένεια να το φέρει βαρέως που ένας φέρελπις γιος εκπαιδευτικού δεν κατάφερε για λίγες, έστω, μονάδες να περάσει σε κάποιο πρότυπο, δημιουργώντας μου και το σχετικό κόμπλεξ (όποτε ο λόγος για αξιοκρατία, θυμάμαι εκείνο τον στριμμένο γερο-φιλόλογο που επέμενε να με βαθμολογεί σε Έκθεση, Αρχαία και Νέα Ελληνικά με 13άρια κι ας βιοπορίζομαι σήμερα ακριβώς επειδή «το 'χα» σε τέτοια μαθήματα – μετρούσαν βλέπεις τότε στις εισαγωγικές των ΑΕΙ οι βαθμοί Β' και Γ' Λυκείου). Παρατηρώντας, βέβαια, αργότερα τη νοοτροπία και το τουπέ που αποκτούσαν τα προνομιούχα εκείνα «κολεγιόπαιδα», μάλλον στράβωνα παρά ζήλευα!" Ειμαστε στην ιδια γενια!!! Ποσο χαιρομαι που καποιος με καταλαβαινει!!Απο τα χειροτερα συστηματα που περασε η ελληνικη παιδεια...Δε θα ξαναγυριζα ποτε το χρονο πισω εκει....