Ένας λαός δεν υπάρχει από μόνος του. Δεν πέφτει απ' τον ουρανό και δεν είναι προϊόν παρθενογέννεσης. Ένας λαός είναι προϊόν της ιστορίας του και της ιστορικής του μνήμης. Είναι αποδεκτό ότι λαοί/χώρες που για ιστορικά μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έχουν βιώσει ειρήνη και κοινωνική ασφάλεια (πολιτικο-οικονομική σταθερότητα, δικαιοσύνη, ανταποδοτικότητα στη σχέση κράτους-πολίτη, προστασία του πολίτη από το κράτος στους δύσκολους καιρούς) είναι επιρρεπείς στη διαφθορά και στην καταπάτηση του νόμου. Πράγμα λογικό γιατί ο πολίτης, μέσω της ιστορικής του μνήμης, μαθαίνει ότι, μιας και πάντα καταλήγει μόνος του, καλό είναι να κοιτάζει αποκλειστικά τον εαυτό του, προκειμένου να επιβιώσει. Και οι πολιτικοί του, καλοί και κακοί, παλιοί και νέοι, δεν βρίσκονται εκτός αυτού του φαύλου κύκλου. Η φράση "δούλεψε να ζεις και κλέψε νά 'χεις", που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούμε, πιστεύετε ότι γεννήθηκε λόγω δεκαετιών κοινωνικής ασφάλειας και εμπιστοσύνης του πολίτη προς το κράτος; Ή γιατί ξανά και ξανά το κράτος "άδειαζε" ψυχρά τον πολίτη του στα δύσκολα, κάτι που βιώνουμε και σήμερα; Τι μάθημα δίνει στην επόμενη ελληνική γενιά η σημερινή κατάσταση; Αυτό που θα τον κάνει σοφότερο πολίτη, νομοταγή, άριστο φορολογούμενο και, τέλος πάντων όχι ... βδέλυγμα; Κι όμως, ο ελληνικός λαός, αυτό λοιπόν το περίφημο βδέλυγμα, κατάφερε μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα να κάνει κάτι εντυπωσιακό που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να σχολιάσει. Λαός κατ' εξοχήν συντηρητικός, πήγε και ψήφισε ... αριστερά (δεν αναλύουμε τι ήταν αυτή η αριστερά αλλά το πως λειτουργεί η λέξη και μόνο στο θυμικό του). Και μετά, με χίλιους μάντεις κακών να ουρλιάζουν στ' αυτιά του, έδωσε ένα 62% σε ένα δημοψήφισμα που, εν γνώσει του, ήταν ικανό να τον γονατίσει χίλιες φορές περισσότερο απ' όσο ήταν (και είναι) ήδη γονατισμένος, για χάρη της αξιοπρέπειάς του και μόνο. Αυτό, αγαπητέ μου κ. Δημητριάδη λέγεται ΥΠΕΡΒΑΣΗ. Και δεν θα αναφέρω τι ψήφιζε εδώ και 8 χρόνια και πόσο προδόθηκε από πολιτικούς που με άλλο πρόγραμμα έκαναν προεκλογική εκστρατεία ("Λεφτά υπάρχουν", Ζάππεια, κλπ.) και αλλιώς κυβέρνησαν (απανωτά κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα). Όμως η πολιτική αδιαφορία και ο ατομικισμός καλλιεργείται. Δεν είναι κομμάτι του DNA κανενός λαού. Και στην Ελλάδα δεν καλλιεργήθηκε ποτέ κάτι διαφορετικό για να μάθει ο Έλληνας τη διαφορά. Δεν έχω συναντήσει άλλο λαό -κι έχω γνωρίσει πολλούς- που να αυτομαστιγώνεται και να βρίζει τους συμπολίτες του, μέσα κι έξω από τη χώρα, στο βαθμό που το κάνουν οι Έλληνες. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο Έλληνας, εδώ και δεκαετίες, μιας και μιλάμε για ένα (ιστορικά) νεαρό κράτος, περιμένει πάντα ... να πέσει το άλλο παπούτσι. Κάτι καθόλου τυχαίο. Κάποιος του το έβαλε στο μυαλό. Κάποιος τον έπεισε. Κάποιος του είπε ότι είναι ανίκανος, λαμόγιο, βδέλυγμα. Και λέγε λέγε το κοπέλι, τον έπεισε. Όπως είχε πείσει τους παππούδες του. Στο κάτω κάτω της γραφής πότε το ρημάδι το παπούτσι δεν έπεσε τελικά; Είναι τόσο εύκολο να γίνεις Πάγκαλος, άλλωστε. Δύσκολο είναι να βρείς τις αιτίες και να τις θεραπεύσεις. Εδώ θα με ρωτήσετε, "γιατί δεν ψηφίζει διαφορετικούς πολιτικούς"; Η απάντηση έχει να κάνει με την διαπλοκή φυσικά. Αλλά για τον Έλληνα, κυβερνώντα και κυβερνόμενο, αυτή η περίφημη "διαπλοκή" πάει χέρι-χέρι με την επιβίωση του μοναχικού ενός. Επιπλέον, ακόμα κι όταν το έκανε (πρόσφατα παραδείγματα) το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Και η αδιαφορία μετρήθηκε σε 1,5 εκατομμύριο ψηφοφόρους που δεν μπήκαν πλέον στον κόπο να πάνε στις κάλπες. 1,5 εκατ. νέοι "πεπεισμένοι ξανά για τη ματαιότητα" Έλληνες, μελλοντικά βδελύγματα αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Enjoy!
