Για τη φίλη με τον γκρινιάρη σύζυγο:Έμπλεξες, κορίτσι μου, έμπλεξες και συμπάσχω απόλυτα. Η γκρίνια είναι νο1 θανάσιμο συζυγικό αμάρτημα, σκοτώνει τον έρωτα και δημιουργεί αναπόφευκτα ένα κλίμα μιζέριας και κατήφειας μέσα στο σπίτι.Η Λένα το θέτει πολύ εύστοχα: η καλύτερη αντιμετώπιση ενός γκρινιάρη είναι να μη βρίσκει ακροατή γιατί πραγματικά η γκρίνια τρέφεται από την αντίδραση του άλλου.Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι όταν η γκρίνια ξεκινάει να μην συμμετέχεις επ'ουδενί στο σουρεάλ σκηνικό που στήνεται με φόντο τη βροχή που λέρωσε το φρεσκοπλυμένο αμάξι ή το λάδι που πετάχτηκε από τη σαλάτα και λέκιασε το φρεσκοπλυμένο πουκάμισο,κλπ. Θα πρέπει να καταστήσεις από την πρώτη στιγμή σαφές το παράλογο κι εξωφρενικό της συζήτησης και να πεις ότι δεν συμμετέχεις σε διάλογο τρελλών.Μπορείς να γελάσεις και να πεις: "αρχίσαμε;" ή "εντάξει,μην κλαις, όταν βγούμε, θα σου πάρω γλειφιτζούρι". Ξέρω, η ειρωνεία ίσως δεν είναι ο καλύτερος τρόπος, αλλά ο εγωισμός χτυπιέται μόνο με δραστικά μέτρα και το καυστικό χιούμορ είναι ένα από αυτά.Αν ο σύζυγός σου έχει λίγο μυαλό θα πιάσει το νόημα, ελπίζω. Σου εύχομαι ψύχραιμη, καθαρή σκέψη και καλή τύχη!