Νομίζω πως μαζί με τα τυπικά προσόντα, κυρίως πρέπει να μετράνε τα ουσιαστικά και πραγματικά-κατέχοντα. Φίλος μου με πτυχία 3 γλωσσών ξέρει να μιλάει μόνο αγγλικά. Τις άλλες δύο γλώσσες τις έχει ξεχάσει. Τα πτυχία του (ξένες γλώσσες) τα είχε πάρει όταν ήταν 16 χρονών και χωρίς τις χρησιμοποιεί, σήμερα τις έχει κυριολεκτικά ξεχάσει. Δυστυχώς, για την πρόσληψη του, τα λάβανε σοβαρά υπ' όψιν. Προς το παρόν δεν έχουν αντιληφθεί πως δεν τις μιλάει καθόλου...Πρόσφατα σε μία συνέντευξη με υπεύθυνο προσωπικού κάποιας εταιρείας, τον ρώτησα τι ακριβώς εννοούσε λέγοντας μου και τονίζοντας επανειλημμένως την «ικανότητα συνεργασιας». Και επειδή και εγώ και εκείνος πολύ γρήγορα καταλάβαμε πως δεν πρόκειται να «συνεργαστούμε», σε μία μικρή κρίση ειλικρίνειας, μου είπε πως εκτός από ικανούς, κυρίως θέλουν ψιλομαλάκες του στιλ σήκω-κάτσε, κάτσε-σήκω χωρίς δυσανασχετήσεις και αντιρρήσεις...Νομίζω πως πολλοί το έχουμε αντιληφθεί αυτό σε συνεντεύξεις εργασίας και όχι μόνο...