Άσχετα με το αν το γράμμα είναι αληθινό ή όχι, και μόνο το γεγονός ότι ζούμε σε έναν κόσμο που *θα μπορούσε* να είναι αληθινό, που καθημερινά αυτοί οι άνθρωποι περιθωριοποιούνται, αλλά και με πολλές συγκινητικές ιστορίες συγγενών που τους στέκονται, με κάνει να θέλω να αγνοήσω το ψεύτικο του γράμματος και να ασχοληθώ με την αληθινή του διάσταση.Είναι σαν μία ταινία για τον πόλεμο. Το γεγονός ότι η ιστορία που μπορεί να δείχνει δεν είναι αληθινή δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος είναι λιγότερο τραγικός (βέβαια δεν εννοώ ότι ισχυρίζεστε κάτι τέτοιο) αλλά ούτε ότι θα ασχοληθώ πιο πολύ με το να αποδείξω λάθος την ιστορία, παρά με την τραγικότητα.