Μεγάλωσα σε ένα σπίτι εχθρικό προς το κράτος (ασχέτως εάν αυτό μας τάιζε) το οποίο αντιμετώπιζε την πληρωμή φόρων ως ύπατη εκδήλωση κουταμάρας: "μόνο οι βλάκες πληρώνουν φόρους".Πήγα σε ένα Λύκειο όπου οι για ψύλλου πήδημα καταλήψεις θεωρούνταν αυτονόητο... δικαίωμα της μαθητιώσας... κομματοσκλυλοκρατίας και οι καταληψίες, "λαϊκοί ήρωες".Μετά γνώρισα το πανεπιστήμιο στο πρόσωπο της Νομικής, όπου εδέσποζε το θλιβερό αλισβερίσι ανάμεσα στους φοβισμένους και πειθήνιους καθηγητές από τη μια, και στις "δυναμικές μειοψηφιες" από την άλλη (οι οποίες είχανε για φλάμπουρό τους το σύνθημα "όχι στην εντατικοποίηση της εκπαίδευσης", δηλαδή να μη διαβάζουμε).Ο ανύπαρκτος ελληνικός καπιταλισμός ευνόησε μια παρασιτική (δημόσια) οικονομία και ευρύτερη νοοτροπία που σταδιακά αποσάθρωσαν όλους τους επείσακτους αστικούς θεσμούς οι οποίοι, άλλωστε, παρήχθησαν σε άλλες συνθήκες και κοινωνίες με δραστήρια αστική τάξη και καπιταλιστική παραγωγή. (Ήταν σα να φυτεύεις ντοματιές και πορτοκαλιές στον... αρκτικό κύκλο, ή στη Σαχάρα.)Αυτή η πρότυπη και αλλότρια αστική τάξη (των οποίων προσπαθήσαμε να αντιγράψουμε τον πολιτισμό) προ αιώνων απαίτησε την χειραφέτησή της από την παλαιά αριστοκρατία και τις δεισιδαιμονίες του κληρικαλισμού και στη συνέχεια εδραίωσε ορθολογικά οργανωμένους θεσμούς και δημόσια διοίκηση.Τώρα, οι κοινωνίες πρότυπά μας, βλέποντας την κατάντια μας, μας αναγκάζουν να εξορθολογίσουμε τη νοοτροπία και τα του οίκου μας, υποβάλλοντάς μας το δίλημμα: Καλά φάγατε και καλά ήπιατε με τα δανεικά τόσα χρόνια. Τώρα, θέλετε να ζήσετε (όσοι μπορέσετε) και να ελπίζετε κάπως, ή να πάτε όλοι μαζί στο διάολο;