Μένω στο Μοσχάτο πολλά χρόνια, από παιδί, και το θυμάμαι από τότε που ακόμα είχε χαμηλά σπίτια, με το πολύ δύο ορόφους, και κήπους, κάποιος μου είχε πει "σαν χωριό μοιάζει", τη θάλασσά του, με την αμμουδιά που κάναμε τα μπάνια μας, τον Κηφισσό με τις ευκαλύπτους δεξιά και αριστερά. Θυμάμαι τα αμπέλια που είχε κοντά στην Πειραιώς, θυμάμαι ακόμα ότι έβλεπα τον ήλιο να βαίνει από τον Υμηττό, και το φεγγάρι, αλλά και στην δύση να κοκκινίζει ο ουρανός και να πέφτουν οι τελευταίες ακτίνες του μέσα στο σπίτι.Τη γειτονιά, που έβγαιναν το πρωί οι γυναίκες και τα λέγανε κρατώντας τη σκούπα , αντάλασσαν συνταγές μαγειρικής, έτρεχαν να βοηθήσουν η μία την άλλη σε δύσκολες στιγμές, πήγαιναν μαζί στην εκκλησία, που τότε ήταν μικρή, το σινεμά Ατλάντα τα καλοκαίρια, και το σινεμά Μαμάη τους χειμώνες.Μεγάλες αλλαγές έχουν γίνει στο Μοσχάτο μέσα στα χρόνια που πέρασαν, το ποτάμι έχασε τις ευκαλύπτους, η αγορά έχει μεγαλώσει, τα δίπατα σπίτια έγιναν πολυκατοικίες, η θάλασσα χάθηκε πίσω από το "τείχος του αίσχους" όπως το αποκαλούμε εμείς οι Μοσχατιώτες, η εκκλησία μεγάλωσε για να χωράει τους πολλούς πια κατοίκους, οι παλιοί γείτονες έχουν πια "φύγει" , οι σημερινοί παππούδες και γιαγιάδες είναι οι παλιοί τότε Μοσχατιώτες που τους θυμάμαι από νέους να μεγαλώνουν και να αλλάζουν... αμείλικτος ο χρόνος.'Ενα πράγμα όμως δεν άλλαξε, το Μοσχάτο εξακολουθεί να μου θυμίζει χωριό, η μάλλον μεγάλη κωμόπολη, γιατί όταν βγαίνω έξω για ψώνια η οτιδήποτε άλλο, θα πω "καλημέρα" σε τουλάχιστον 2-3 ανθρώπους , ακριβώς όπως γίνεται στην επαρχία, γι αυτό και μόνο τον λόγο δεν το αλλάζω με καμμία άλλη γειτονιά , όσο και πιο όμορφη η ακριβή είναι.ΝΑΙ , εύχομαι να μας δώσουν πάλι την παραλία μας, να κάνουμε έστω την βόλτα μας εκεί, και εύχομαι ακόμα να μην χάσει ποτέ το Μοσχάτο μας τους κήπους του, και τις γειτονιές του !