Από μικρός θαύμαζα τη Τζόντι Φόστερ. Από 13άχρονο αγοράκι. Ήταν 2006-7 και έβλεπα με ενθουσιασμό της ταινίες της. Πάντα πίστευα ότι η ταλαντούχα τύπισσα που τότε λάτρευα περισσότερο και από οποιαδήποτε ποπ σταρ (ναι, συμπεριλαμβανομένης και της Madonna) είχε κάτι το ιδιαίτερο, μία συμπεριφορά που την καθιστούσε πρότυπο στα μάτια μου, χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Χωρίς να προκαλεί και να υπηρετεί με ζήλο την κανιβαλιστική βιομηχανία μέσα στην οποία κινούταν. Και τώρα μαθαίνω πως είναι κι αυτή ομοφυλόφιλη. όχι ότι έχει σημασία. Αλλά, να, αναρωτιέμαι... Μήπως η αγάπη που της έχω οφείλεται σε μία ασυναίσθητη, υποσυνείδητη ομοφυλοφιλική αλληλεγγύη; Μάλλον όχι, καταλήγω. Είναι το πηγαίο ταλέντο της που θαύμασα, η συνέπεια, και οι επιλογές της. Και χαίρομαι που την αγάπησα χωρίς να ξέρω τις σεξουαλικές της προτιμήσεις. Μιλάμε για μία γυναίκα που είναι πρώτα extravaganza άνθρωπος και μετά extravaganza δημόσιο πρόσωπο, ανεξάρτητο από την ψευτογκλαμουριά, στο άλλο άκρο από την κατάληξη άλλων παιδιών-θαυμάτων.