Σαν να βλέπω τον εαυτό μου σε κάθε φράση. Ίσως ότι πιο ουσιαστικό έχω διαβάσει και με έχει αγγίξει. Δυστυχώς, όμως, παρότι είμαι 22 χρονών νομίζω πως αρχίζω να απογοητεύομαι επειδή σιγά σιγά σταματάω να απογοητεύομαι. Μου φαίνεται πλέον τόσο <<στεγνά>> φυσιολογικό το γεγονός ότι ο κάθε άνδρας που με προσεγγίζει, τελικά θα με απογοητεύσει. Και δυστυχώς κάθε φορά επαληθεύομαι. Σαν χιλιοπαιγμένο έργο με εμένα πρωταγωνίστρια. Μια ηλίθια πρωταγωνίστρια που ενώ βλέπει και αναγνωρίζει όλα τα σημάδια, αυτή συνεχίζει να ελπίζει σε ένα θαύμα. Πως δεν θα ξανακούσει εκείνα τα λόγια: "Ωραίο τυπάκι είσαι, αλλά τελικά δεν ήσουν αυτό που περίμενα", "Καλά περάσαμε μωρέ, αλλά δεν ένιωσα κάτι το ιδιαίτερο μαζί σου" κλπ. Και σε αυτό το σημείο νιώθω ξανά και ξανά να κατακερματίζεται ολόκληρη η προσωπικότητα μου. Είναι παροδικό αυτό το συναίσθημα, αλλά συνεχίζει να λαμβάνει χώρα. Μόνο που με τον καιρό διαρκεί όλο και λιγότερο. Και πραγματικά αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με τρομάζει περισσότερο; Να νιώθω έτσι ή να σταματήσω να αισθάνομαι τον πόνο της απόρριψης και της απογοήτευσης; Μάλλον το δεύτερο! Γιατί τότε θα βιώσω την υπέρτατη απογοήτευση. Αυτή πως πλέον δεν υπάρχει ελπίδα για κάτι διαφορετικό! Εύχομαι να μην φτάσω ποτέ σε αυτό το σημείο, αν και είμαι πολύ κοντά!