δεν ξέρω αν σε αυτή την περίπτωση είναι καλύτερο να αφήσεις το παιδάκι να ησυχάσει ή να το κρατάς με φάρμακα και νοσοκομεία σε μια επώδυνη κατάσταση με έτσι και αλλιώς ημερομηνία λήξης (σοβαρή ανίατη ασθένεια). Πιστεύω όμως πως ένα τόσο μικρό παιδί δεν κατανοεί πλήρως την έννοια του θανάτου και κάθε διάλογος μαζί του είναι μόνο για να απαλυνθούν οι τυχών τύψεις των γονέων για την όποια απόφασή τους (να το αφήσουν να πεθάνει ή να το τυραννούν με νοσοκομεία μέχρι να πεθάνει). Ίσως θα πρέπει να είμαστε λίγο ποιο ανεκτικοί σε τέτοιες περιπτώσεις μιας και πρακτικά το να μην την πάνε στο νοσοκομείο θα θεωρηθεί από τον νόμο ως άρνηση βοήθειας, έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο κλπ (με τα όποια ελαφρυντικά) αν και σε κάποιες περιπτώσεις και το να τυραννάς έναν άνθρωπο μη αφήνοντας να βγει η ψυχή του πεισματικά ίσως να είναι βασανιστήριο. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει ως κοινωνίες να θέσουμε αυστηρούς και κατά περίπτωση κανόνες ώστε να μην γίνει κατάχρηση της "ευθανασίας" (υποβοηθούμενης και μη). Η πρότασή μου θα ήταν ένας δικαστής με γνώσεις ιατρικής να εμπλέκεται σε τέτοιες αποφάσεις μετά από έρευνα και να δίδεται ειδική άδεια - πρόταση για το πως θα πρέπει να κινηθεί η εκάστοτε οικογένεια. Σημειώνω πως δεν είμαι γονιός και ίσως να μην μπορώ να καταλάβω ακριβώς το τι σημαίνει για έναν γονιό αυτή η κατάσταση και συνεπακόλουθη απόφαση, παρόλα αυτά δυστυχώς βρεθήκαμε οικογενειακώς σε παρόμοιο δίλημμα για υπερήλικο μέλος της οικογένειάς μας και η πρόταση των γιατρών αλλά και του ίδιου του ασθενή ήταν μετά από αποτυχημένες προσπάθειες φαρμακευτικής θεραπείας και σειρά χειρουργείων να μην τον ταλαιπωρήσουμε άλλο. Αν και ο θάνατος δεν έχει "σειρά", δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως άλλο ο 84χρονος ασθενής και άλλο ο 4χρονος, έστω και για συναισθηματικούς καθαρά λόγους.