«Άνοιξε θλιβερή καρδιά και πικραμένα χείλια, άνοιξε, πες μας τίποτα και παρηγόρησε μας. Παρηγοριά έχει ο θάνατος και λυποσύνη ο Χάρος΅, ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει.Χώριζ’ η μάνα απ’ τα παιδιά και τα παιδιά απ’ τη μάνα, χωρίζει κι ένα αντρόγυνο πολυαγαπημένο…»Δε θέλω εγώ να τραγουδώ, ούτε κρασί να πίνω, μα πρέπει να’ μαι σ’ερημιά σ’ ένα βαθύ λαγκάδι. Να κοίτομαι τα’ απίστομα, να χύνω μαύρα δάκρυα.