Ακόμα και αν οι προαναφερθείσες ελληνικές ταινίες δεν πετύχουν ή δεν ικανοποιήσουν τις προσδοκίες του κοινού, θεωρώ καλό βήμα πως η Ελλάδα προσπαθεί να ξεφύγει από το δίπολο "βιογραφίες/κωμωδίες" και "σινεμά του δημιουργού/ταινίες με αποκλειστική ζωή την πορεία τους στα φεστιβάλ". Όχι πως δεν υπάρχουν καλές ταινίες και στις 2 κατηγορίες και πως δεν έχουν γίνει δυναμικές απόπειρες να αλλάξει αυτή η κατάσταση, απλώς χρειάζεται μία τόνωση του σινεμά είδους στην Ελλάδα ώστε να υπάρξει μια πραγματική οικονομική εξυγείανση του πονεμένου ελληνικού σινεμά και να μην είναι πια προορισμένο για την αποτυχία, εκτός βέβαια από τα καινούρια έργα του Σμαραγδή, του Βούλγαρη ή τις Νήσους και τα του Αθερίδη.