Να πω την αμαρτία μου τη λυπάμαι λίγο. Πιστεύω ακράδαντα ότι μια δίκαιη κοινωνία βασίζει τις ποινές της (τυπικές/άτυπες) στην αρχή της αναλογικότητας. Δηλαδή η τιμωρία πρέπει να είναι αναλογική του παραπτώματος. Σε μεσαιωνικού τύπου κοινωνίες (βλέπε κάτι Ιραν κτλ) οι ποινές είναι εντελώς αποσυνδεδεμένες με το μέγεθος του παραπτώματος (πχ ακρωτηριασμός χεριού αν κλέψεις κάτι). Δεν λέω ότι είναι καμία αγία η Σταμάτη. Αλλά όλος αυτός ο εξευτελισμός και η ταπείνωση που υφίσταται νομίζω ότι αρχίζει και γίνεται υπερβολή. Κάπου χρησιμεύει σαν συμβολικός αποδιοπομπαίος τράγος για τα άπειρα μεταπολιτευτικά ανομήματα.