Kαι μόνο που η πόλωση δημιουργείται στο δίπολο Γερμανία-Ελλάδα (με όσες κακές μνήμες ξυπνάει από την Κατοχή και όσα διδαχθήκαμε στα σχολεία ή ακούσαμε από τους παπούδες μας) δείχνει ότι προκειται για εσωτερική κατανάλωση.Ο μέσος Γερμανός δεν μισεί την Ελλάδα, όπως το πρόβλημά μας δεν είναι η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε. Κατα σειράν εναντιώσης στα "θέλω" μας είναι η Φιλανδία κι η Ολλανδία που αποτελούν τον σκληρό πυρήνα γύρω από την Γερμανία, ακολουθώντας την πολιτική που ευνοεί τα γερμανικά κεφάλαια και εμπορικά συμφέροντα. Αλλά βέβαια δεν έχουμε πολεμήσει "αέρα πατέρα" με αυτούς τους λαούς, οπότε δεν παίζει να σκαρφιστούμε μια ιστορία "κακών" για να τους "φορτώσουμε"! (Και με αυτό δεν εννοώ την κυβέρνηση καθεαυτή, αλλά το σύμπλεγμα δημόσιας "κατακραυγής" που στρέφεται συστηματικά κατά των Γερμανών, πχ. το σκίτσο της Αυγής που ήταν σε πολλαπλά επίπεδα απαράδεκτο, τους πηχιαίους τίτλους που εικονίζουν τους Γερμανούς ηγέτες -ιδιαίτερα τον Σόϊμπλε που το ευνοεί και η φάτσα του- να μας ειρωνεύονται, παίρνοντας μια φράση που θα γίνει αλίμονο viral και αλλοιώνοντας το γενικότερο περιεχόμενο κ.α.). Επιπλέον ο μέσος Σλοβένος αναρωτιέται γιατί εφόσον το δικό του βιωτικό επίπεδο είναι χαμηλότερο του δικού μας (έστω και μετά την τερατώδη λιτότητα που υφιστάμεθα μέχρι πρότινος) πρέπει να συνεισφέρει για την διάσωσή μας. Αυτό δεν το λέω στον αέρα, το λέω γιατί όντως Σλοβένοι απλοί πολίτες το αναρωτιούνται, όπως προκύπτει από διαπροσωπική αλληλογραφία και σχολιασμό σε διεθνή sites. Είναι δύσκολο να μας πάρουν στα σοβαρά όταν η ρητορική μας -βλέπε άνωθεν- διαθέτει χαρακτήρα εκδικητικό και κάποιες φορές "αλαζονικό" (το περίφημο "μας χρωστάνε" το οποίο φυσικά χρησιμοποιούν κατά κόρον συγκεκριμένες πολιτικές φατρίες που καπηλεύονται την ελληνολατρεία για να επιφέρουν χαρακτήρα συνωμοσιολογίας). Xάνουμε το δίκιο μας με την εμμονή σε μια λογική του "Οι Γερμανοί ξανάρχονται" ακριβώς γιατί η δική τους γραμμή (εντέχνως) δεν μοιάζει διασπαστική της Ε.Ε. ενώ η δική μας μοιάζει. Στην πολιτική κόνιστρα το φαίνεσθαι είναι το ίδιο σημαντικό με το είναι, αντίθετα με τα οικονομικά όπου τα νούμερα μιλούν μόνα τους. Δυστυχώς οι χειρισμοί ως τώρα μοιάζουν να μην έχουν πιάσει τον σφυγμό ούτε του ενός (πολιτικού, επικοινωνιακού σκέλους) ούτε του άλλου (πραγματιστική θεώρηση των μεγεθών). Σε κάθε περίπτωση ελπίζω και εύχομαι οι χειρισμοί που έπονται θα αποδώσουν χωρίς να απαξιωθούμε ως χώρα. Προσωπικά βρήκα το κείμενο του Γιούνκερ εξαιρετικά διεισδυτικό και διδακτικό για το πώς μπορούμε αφ'ενός να κατανοήσουμε την εικόνα που δίνουμε προς τα έξω, αφ'ετέρου να διορθώσουμε όσα μας καταμαρτυρούν και όντως ισχύουν (γιατί ασφαλώς δεν ισχύουν όλα όσα ακούγονται).
