Η κηδεία και τα συνακόλουθα δεν αποτελούν παρηγοριά για το νεκρό αλλά για τους συγγενείς και αγαπημένους του, για όσους δηλαδή άφησε πίσω. Πεθαίνει πχ. ένας άθεος που έχει αφήσει παραγγελιά την καύση του σώματός του και οι ορθόδοξοι γονείς του δεν μπορούν να τον κλάψουν και να τον χαιρετίσουν σύμφωνα με τα πιστεύω τους και τις παραδόσεις τους. Η εκκλησία λοιπόν στερεί από τους πιστούς της, την παρηγοριά και το στερνό αντίο, που είναι και οι μόνοι που τα χρειάζονται. Ο νεκρός δεν θίγεται, ούτε εκβιάζεται. Διότι πρόκειται περί εκβιασμού. Αν ήταν ποιμαντικός ο σκοπός αυτής της απόφασης σίγουρα θα έδινε έμφαση στον άνθρωπο κι όχι στους κανόνες (που δημιουργήθηκαν για τον άνθρωπο κι όχι ο άνθρωπος για τους κανόνες, όπως λέει και ο Ιησούς)