Κάποτε είχα πάει στην Ιταλία καλεσμένος από μια φίλη. Ο αδερφός της δούλευε στη Benetton σαν απλός εργάτης. Όταν του ανέφερα πως οι πόλεις της Ιταλίας είναι πανέμορφες και τον ζηλεύω που ζει εκεί, μου απάντησε ότι θα τις έδινε όλες αρκεί να υπήρχε στην Ιταλία κάτι που έχουμε στην Ελλάδα. Ξέρεις τι ήταν αυτό Άρη; Ο Παρθενώνας. Αυτό ζήλευε ο ιταλός εργάτης. Πες μου τώρα αν ο αντίστοιχος έλληνας δημόσιος υπάλληλος (γιατί εργάτες σπανίζουν εδώ) πάει στην Ιταλία τι θα ζηλέψει; Τη Γιουβέντους, τη Μίλαν ή τις Φεράρι; Άντε τα φτηνά Benetton, αλλά αποκλείεται να ζηλέψει τη Σκάλα του Μιλάνου. Τότε συνειδητοποίησα πόσο πίσω ήμαστε σε κουλτούρα από τους ευρωπαίους. Όχι σε εκπαίδευση, καθώς από πτυχιούχους ΑΕΙ να φαν κι οι κότες, αλλά σε κουλτούρα. Έλλειψη παιδείας Άρη, αυτό μου δείχνουν εμένα οι στίβες τα γαρύφαλλα στα πόδια της Βίσση. Δεν είναι τυχαίο ότι στην όπερα δεν ραίνει κανείς με χαβιάρι τους τενόρους όπως λες, αλλά απλά χειροκροτούν. Όσο κι αν ακούγεται ελιτίστικο η διαφορά μεταξύ του μέσου θεατή στην όπερα από τον μέσο μπουζουκογλεντζέ είναι μια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία...