Είπα, το ότι έχασε τον άντρα της και, μάλιστα, περιμένοντας παιδί, είναι από μόνο του τραγικό και επαναλαμβάνω ότι δεν ειρωνεύτηκα ούτε αναφέρομαι σε κάποιου είδους μενεγαγικά μεγαλεία του τύπου πουλάω τις εγκυμοσύνες μου και το διαζύγιό μου. Το αναφέρω, όμως, επειδή ξέρω πολύ κόσμο που αν του αρχίσεις κουβέντα για το πώς του φαίνεται η Τσαπανίδου ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ (δηλαδή σαν παρουσιάστρια-δημοσιογράφος και ΟΧΙ ΣΑ ΓΥΝΑΙΚΑ/ΜΑΝΑ/ΠΡΟΦΙΛ/ΑΝΦΑΣ... το πρώτο που θα βρει να σου πει είναι "μωρέ καλούλα είναι... έχασε και τον άντρα της νέα κι έμεινε μόνη με παιδί(-ιά)"... Τι σχέση έχει το προσωπικό δράμα του καθενός με το πώς κάνει τη δουλειά του και τη συνολική του παρουσία στον επαγγελματικό του χώρο;;Δηλαδή αν εγώ π.χ. αύριο έχω ένα άσχημο αυτοκινητιστικό σε ένα χρόνο θα έχω ανακηρυχθε ο οικονομολόγος/γιατρός/μάνατζερ/γεωπόνος της πενταετίας;; Μακάβριο, δε λέω, απλά προσπαθώ να δείξω τη σύγχυση και τους λόγους που μας κάνουν κάποιες φορές να μπερδεύουμε τη συμπάθεια-συμπόνοια με το πώς στέκεται κανείς στο επαγγελματικό του περιβάλλον.