Καλογραμμένο, περιεκτικό και ειλικρινές. Συμφωνώ σε ένα 90% όσων λέει.Μερικές παρατηρήσεις-ενστάσεις, ωστόσο.1. Πώς γίνεται να μην κατηγορείς π.χ. τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις για το ίδιο πράγμα για το οποίο λέει το άρθρο ότι τελικά δεν αξίζει να κάνεις συμβιβασμούς γιατί είναι κοροϊδία;;; Να δουλεύεις σαν το σκυλί το μαύρο για το βασικό μισθό, με χρόόόνια εργασιακής εμπειρίας, γλώσσες, μεταπτυχιακά, αμέτρητες υπερωρίες... Άρα κάποιος μας έχει κοροϊδέψει άρα δικαίως, θεωρώ, αγανακτούμε και κατηγορούμε.2. Διαπιστώνω την εκφορά μιας συνεχούς προπαγάνδας από κάποιους δήθεν αλτέρνατιβ και ψευτοδιανοούμενους (εκ του ασφαλούς), ιδεολογικά πολύ κοντά στο "μαζί τα φάγαμε": μην κατηγορείς κανέναν, ο μόνος υπαίτιος της κατάστασης είσαι εσύ. Θα συμφωνήσω σε μεγάλο βαθμό ότι είμαστε οι επιλογές μας και δε θα υποστήριζα ποτέ λογικές του τύπου π.χ. σπούδασα ηθοποιός γιατί αυτό ήθελα και τώρα το κράτος ΟΦΕΙΛΕΙ να μου βρει δουλειά και, μάλιστα, καλοπληρωμένη, αλλά απ’ το «σπούδασα κάτι που δεν το πολυσήκωνε το κλίμα και ζητάω και τα ρέστα» μέχρι το «δεν υπάρχουν καθόλου δουλειές και ό,τι πτυχία κατάφερες και πήρες, σε όποιον κλάδο και εξειδίκευση, βάλ’ τα στον πισινό σου»… θαρρώ υπάρχει μια απόσταση. Και θεωρώ ότι το να αναζητά κανείς υπαιτίους και να ασκεί κριτική σε πολιτικές, νοοτροπίες, ήθη και αποφάσεις είναι μάλλον υγιές.3. Συμφωνώ απόλυτα με το παραιτούμαι από τη δουλειά με τον κυριλέ τίτλο και την κλασάτη business card γιατί το κλίμα/οι συνθήκες/ο μισθός/οι άνθρωποι/το αντικείμενο μπάζουν από παντού (και όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως), αλλά τράβα πες το σε γονείς, συγγενείς, ακόμα και φίλους που σου παριστάνουν τους κολλητούς κι ότι θα σε στηρίξουν όποια απόφαση κι αν πάρεις… ότι άφησες τα business plans στην πολυεθνική για να πας πωλήτρια στα ZARA!…Και ένα τελευταίο, σχετικοάσχετο με το άρθρο… Δεν είναι η απόλυτη σάχλα να έχεις βρει δουλειά με μέσον/γνωστό (που οι 7 στους 10, βάση στατιστικών που έχω κάνει και από το δικό μου κύκλο συναναστροφών, ούτως ή άλλως έτσι βρήκαν δουλειά - και δεν το θεωρώ και αμάρτημα, στην τελική…) και να μην το ‘μολογάς ακόμα και στους πιο κολλητούς σου φίλους, αποσκοπώντας, μάλιστα, εσκεμμένα, στο να καταρρακώσεις την ψυχολογία όόόόλων των άλλων που ψάχνουν και δε βρίσκουν και να αυτό-αναδειχτείς εσύ στο μέγιστο, τον ικανότερο, τον τζακ-ποτ στο τζόκερ, τον ιππότη με τα χρυσά καπούλια;;;
