Γράφω για να ενισχύσω κι εγώ τη θετική αναφορά στον Πανούση . Χαίρομαι κ. Δημοκίδη. Θα έρθει άραγε στιγμή που εργασίες Πανεπιστημιακών θα είναι αφιερωμένες στον Πανούση; Το ελπίζω . Αν και έχω δει κάποτε ένα μικρό τέτοιο αρθράκι, (δυστυχώς δεν θυμάμαι στοιχεία) , νομίζω ότι , και για μας τους ακροατές του, και πιθανόν για τον ίδιο, η εκτίμηση των νεότερων , η σκυτάλη στη νέα γενιά, η αναγνώριση από επίσημους φορείς (π.χ. μια εκπομπή στην τηλεόραση), κάτι τέτοιο, θα ήταν προτιμότερο. Αν δεν είναι ήδη αργά, γιατί και ο Πανούσης αρρώστησε, γέρασε, και ίσως δεν θα αντέχει πια, κάτι τέτοιο. Η πολιτεία καλοί μου φίλοι, δεν ήταν ανάγκη να είναι πάντα τύποι σαν τον παρόντα Υπουργό Πολιτισμού. Μπορεί να εκπροσωπούσαν και άλλες τάσεις στην κοινωνία. Αλλά.. δεν έρχεται, αυτό, δεν μας βγαίνει ως χώρα. Και από την άλλη περιμένουμε κάποιοι τον Πανούση να εκπροσωπεί μέχρι τέλους κάποιες κρυστάλλινες πολιτικές θέσεις. Στην εποχή μου τά ΄ζησα και με το Σαββόπουλο αυτά... Όμως παράλληλα με τις πολιτικές ανεπάρκειες των καλλιτεχνών μας, θα έπρεπε να διαπιστώνουμε και τα προτερήματά τους , και κάπου να βρίσκεται χώρος στην καρδιά μας για περηφάνεια, εκτίμηση και αγάπη, που η γενιά μας, ο τόπος μας, αξιωθήκαμε τέτοιους ανθρώπους. Από που αλλού θα προέλθει η σύγχρονη αυτοεκτίμηση του Έλληνα , αν όχι από την αναγνώριση του σύγχρονου πολιτισμού του;Άξιος ο Πανούσης. Πολύ άξιος. Και σαν δασκάλα , καθηγήτρια που είμαι, είναι κρίμα που δύσκολα μπορούμε να δείξουμε τη δουλειά του στο σχολείο, π.χ., σαν εξαίρετο παράδειγμα ενός σύγχρονου δημιουργικού, ζωντανού διαλόγου με την παράδοση, τη δημοτική, την αρχαία, την, την ..Ένα εξαιρετικό παράδειγμα . Υπογραμμίζω από τις παρλάτες του, το "Κάθε εμπόριο για καλό" ισάξιο του Κεχαίδη, ας πούμε, που διάβαζα πρόσφατα, στην απόδοση των νεοελληνικών μας συνισταμένων. Την σπαρακτική παρλάτα του για τη βιομηχανία παιχνιδιών και το περιβάλλον, και τα όμορφα (που σφάζουν γλυκά) "vivere pericolasamente", "θα σου πάρω λαμπατέρ", το μαστόρικο (και υπόδειγμα διασκελισμών) "τρία μπαλάκια κάθονταν". Τώρα που το σκέφτομαι η λέξη σπαρακτικό, του ταιριάζει συχνά. Ανακωχή, γυφτάκι, ένα τραγούδι για το χειμώνα. Τι να πρωτοαναφέρω. Και αγάπη, γλυκύτητα, σπάνιο για καλλιτέχνη και μάλιστα Έλληνα, μειλίχιος, με κατάφαση στον εαυτό του, αγάπη για τις γυναίκες, ζηλευτή, ζεστή αρρενωπότητα που χαρίζει πολλά στη φωνή του, στους στίχους του. Και όσες αδύνατες στιγμές του, όταν , κι αυτός, παρασύρεται στην κολακεία του κοινού του. Όμως, επειδή είναι πράγματι ο λάκκος με τα αστεία για τον σατιρικό καλλιτέχνη, αυτή η σχέση με το κοινό του, η κάθοδος του στον Άδη, και η Ανάστασή του, από εκεί και πέρα κρίνεται ο καλλιτέχνης. Και ο Αριστοφάνης πήρε στο λαιμό του το Σωκράτη, αλλά από κει και πέρα τι έμεινε.. Τα γράφω αυτά και από χαρά για την αναφορά σας κ. Δημοκίδη και από χρέος στον καλλιτέχνη. Και θέλω να το δηλώσω και δημοσίως, και για τη γενιά μου και για τον ίδιο, τι τιμή μας έχει κάνει σαν καλλιτέχνης, πόσα μας πρόσφεραν οι ζωντανές παραστάσεις του, σε μεγάλη ανυδρία μέσα, να του εκφράσω ανεπιφύλακτα το θαυμασμό και το ευχαριστώ μου. Και μάλιστα μία γυναίκα που τον αποδέχτηκε σιγά -σιγά με μικρά βήματα, από την εποχή των Μουσικών Ταξιαρχιών, μόνη μου στην αρχή και έπειτα ένα σημείο δεσμού και διαλόγου με το άντρα μου. Οδεύοντας σιγά σιγά στην αρχή της δύσης μας η γενιά της μεταπολίτευσης, κι εγώ ένα κομμάτι της, «ας πούμε τα λιγοστά μας λόγια» σ΄αυτούς που οφείλουμε, γιατί "η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά".
