Αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα είναι το πόσο λίγο ενδιαφέρον δείχνει ο κόσμος, οι κοινωνικοί λειτουργοί και το κράτος γι'αυτά τα παιδάκια. Η Μαρία, που μεγάλωνε με τη θετή της οικογένεια είναι τώρα σε ένα ίδρυμα (το οποίο ούτε καν φρόντισε να προσλάβει έναν μεταφραστή για να μπορέσουν να συνενοηθούν μαζί της!!!), χωρίς τους γονείς της. Σε λίγο θα σταλεί στη Βουλγαρία, σε άλλο ίδρυμα για να υιοθετηθεί ή να μεγαλώσει σε ίδρυμα εκεί. Είχε οικογένεια, πήγε το κράτος και τη διάλυσε. Το πόσο θα επηρεάσει κάτι τέτοιο ένα παιδί, δεν έχει συζητηθεί καθόλου και δεν φαίνεται να ενδιαφέρει κανέναν και ειδικά τους επαγγελματίες που είναι υπευθυνοι για την ευημερία της.Και απ'ότι φαίνεται η ιστορία επαναλαμβάνεται...