Πόσο πολύ με απασχολεί ιδιαίτερα σήμερα η σιγή, αυτή η αδυναμία επικοινωνίας και το κενό της απώλειας... Κι έρχεται το κείμενό σας και με συγκινεί βαθειά - ίσως γιατί κάνω τέτοιες σκέψεις ολημερίς,ίσως γιατί ταυτίστηκα. Κι ίσως γι'αυτό παρακινήθηκα να το μοιραστώ μαζί σας, παρόλο που δεν το συνηθίζω και που κινδυνεύω να σκαλίσω μέρη που αποφεύγω....Με τη γιαγιά μου, τη δεύτερη μάνα μου που με μεγάλωσε, μέναμε απ'όταν γεννήθηκα όλοι μαζί. Όταν καταφέραμε και ανταποκριθήκαμε στο πρότυπο της αστικής οικογένειας, φτιάξαμε μια πολυκατοικία όπου μετακομίσαμε όλοι. Έτσι οι παππούδες μου απέκτησαν τη δική τους γκαρσονιέρα στον τρίτο, ενώ η δική μας τετραμελής οικογένεια κατοίκησε τον 2ο. Της κακοφάνηκε της γιαγιάς που χωριστήκαμε γιατί πάντα ζούσε με τον φόβο της απόρριψης. Κι εγώ ζούσα πάντα με το φόβο της απώλειας. Και αυτός τράνεψε σαν έφυγε ο παππούς μου απότομα κι έμεινε μόνη της. Το δωμάτιό μου ήταν κάτω από το δικό της κι έτσι την αφουγκραζόμουν τα βράδια. Σε κάθε τρίξιμο του κρεβατιού, σαν άλλαζε πλευρό (ήταν και πληθωρική- αυτό με έσωζε), εγώ ηρεμούσα. Προμηνυόταν ένα ακόμα ξέγνοιαστο βράδυ. Δε θυμάμαι πόσα βράδια έχω ξυπνήσει και έχω μείνει ξύπνια μέχρι να ακούσω ένα τόσοδα τριξιματάκι να μου επιβεβαιώσει ότι απλά κοιμάται. Όταν παντρεύτηκα και μετακομισα στον 1ο, σιγοπατώντας μην την ξυπνήσω ανέβαινα να ελέγξω ότι είναι καλά. Σαν είχε πολλή ησυχία και δεν την άκουγα, (το παραδέχομαι ότι) την βασάνιζα. Της τηλεφωνούσα να την ξυπνήσω και να βεβαιωθώ ότι είναι καλά. Και μερικές φορές μου φώναζε (δικαιολογημένα) που τη σήκωνα."Τι να έπαθα;" αναρωτιόταν με φυσικότητα για να με καθησυχάσει. Στο γράμμα "Γ" πρώτο πρώτο, ένα τρυφερό υποκοριστικό με κεφαλαία εξαρχήςείναι ένας αριθμός σε ισχύ να σε καθησυχάζει πώς δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι την απόρριψη και τη λήθη.
