Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για παρέκλιση προκειμένου να καταδικάσει η κοινωνία την παιδεραστία. Πρόκειται για μια κλίση η οποία όμως στην φύση της πράξης της ενέχει την εκμετάλευση της αθωότητας, της αφέλειας και της ανωριμότητας ενός παιδιού και στο αποτέλεσμά της αφήνει ψυχικά τραύματα και εξού διαταράσσει την ομαλή εξέλιξη ενός νέου ανθρώπου σε υγιή ενήλικα. Αν θέλεις να μιλήσουμε για κανονικότητα εντός της φύσης αυτό είναι εύκολο, καθότι ένα παιδί δεν είναι προικισμένο καν με σεξουαλικές ορμές, δεν καν προσδιορίσει κάτι τέτοιο για τον εαυτό του και τους άλλους. Συνεπώς πρόκειται για ένα είδος βιασμού της φύσης. Γι αυτό άλλωστε δεν ισχύει το ίδιο αν κατά τα φαινόμενα ερωτοτροπήσουν δύο παιδιά μεταξύ τους, όπου με δικούς τους κώδικες προσδιορίζουν το σωμά τους και τα όριά του, τον πόνο και την απόλαυση, χωρίς αυτό να αποτελεί τραυματισμό της ψυχής και της προσωπικότητας, καθότι είναι παιχνίδι μεταξύ ομοίων. Γι αυτό και δεν πρέπει μια τέτοια πράξη να διακόπτεται από ενήλικες, αφού τότε πάλι ο ενήλικας ασκεί βία στην φύση.