Είμαι από τους πιο δύσκολους ανθρώπους που ξέρω στο φαγητό, και το δηλώνω χωρίς καμιά υπερηφάνεια, γιατί θεωρώ ότι είναι από τα χειρότερα στοιχεία μου. Όχι μόνο για τους άλλους, πρώτα γι 'μένα. Θα ήταν πχ πανεύκολο να κάνω σωστές δίαιτες αν δεν σιχαινόμουν τα περισσότερα πράγματα που πρέπει να τρώει κανείς στη δίαιτα. Ειλικρινά όμως, ποτέ δεν το έκανα για να ξεχωρίσω, ανέκαθεν ντρεπόμουν πάρα πολύ - και μόνο για να σταματήσουν να με πρήζουν η έρμη η μάνα μου, οι φίλοι και κάθε - μα κάθε! - νέος μου γκόμενος ότι θα καταστρέψω την υγεία μου, θα το είχα αλλάξει αυτό αν μπορούσα.Αναπαράγεις όμως και μερικούς μύθους: 1. Όχι, δεν χρειάζεται να έχεις δοκιμάσει κάτι "κακομαγειρεμένο για να μην σου αρέσει". Πώς ακριβώς δηλαδή μαγειρεύεται το αγγούρι; Ή η φέτα ('ντάξει μαγειρεύεται, αλλά αν τη σιχαίνεσαι ωμή το μαγείρεμα δε βοηθάει); 2. Ξέρω πολλούς περίεργους που μαγειρεύουν εξαιρετικά. Και σε αυτούς, ναι, περιλαμβάνω τον εαυτό μου, κι ακόμα και τον πατέρα μου, που είναι φρικτά περίεργος (φρικτά=δεν τρώει το ίδιο ακριβώς φαγητό αν έχει βραστεί/ψηθεί στο φούρνο αντί να τηγανιστεί/ψηθεί στη σχάρα, αν είναι λίγο πιο στεγνό/ζουμερό κλπ κλπ). Απλώς δεν έχουν, φυσικά, μεγάλη γκάμα. 3. Αν κάποιος κάνει παραξενιές απλώς για να το παίξει, είναι ηλίθιος. Από την άλλη, αν κάποιος τρώει ανεξαιρέτως τα πάντα (ακόμη και το ομώνυμο ζώο, που λέει ο λόγος) μπράβο του και κάνει όντως καλό στην υγεία του και στα νεύρα των άλλων. Αλλά μπορούν και οι παμφάγοι να πάψουν να επαίρονται λες και έχουν υπερδυνάμεις. Και δε λέω για 'μένα, που δεν τρώω τα περισσότερα από τα ωφέλιμα πράγματα που υπάρχουν. Αλλά δεν είναι ντροπή κι ούτε χάνεις τίποτα να περάσεις από αυτή τη ζωή χωρίς πατσά και στρείδια.
