@ me myself and i Ακριβώς, και αυτό συνιστά κατάφορη διάκριση εις βάρος όσων δε μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν. Που είναι κι ένα τμήμα του πληθυσμού που είναι πιθανότερο να επέλεγε αυτή τη λύση.Προσωπικά θαυμάζω φοβερά τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν με αισιοδοξία και θάρρος μια ζωή ακίνητη κι εξαρτημένη από τους άλλους. Εγώ δεν έχω τέτοια ψυχικά αποθέματα. Η ολιγόμηνη παραμονή μου σε πλήρη σχεδόν ακινησία μετά από ατύχημα κόντεψε να με στείλει στο Δαφνί. Αναγκάστηκα να ορκίσω δικούς μου ανθρώπους ότι θα με "βοηθήσουν" αν ποτέ βρεθώ μόνιμα σε τέτοια κατάσταση & τους δώσω το ΟΚ. Κι αυτό είναι απαίσιο γιατί θα τους έφερνε αντιμέτωπους με το ενδεχόμενο πολυετούς φυλάκισης, ενώ το μόνο που θα είχαν κάνει θα ήταν να βοηθήσουν, με πόνο ψυχής, κάποιον αγαπημένο τους που υποφέρει.