Πράγματι, είναι τραγικοί οι τύποι. Το μόνο θέμα που τους κρατάει μέσα στο meeting room για ατελείωτες ώρες είναι πώς θα βγάλουν κι άλλα χρήματα.Για τις ανάγκες των ανθρώπων που εργάζονται για αυτούς, δεν ξοδεύουν ούτε 5 λεπτά για να ακούσουν και μόνο ότι υπάρχουν.Και πραγματικά κρίμα για τους ίδιους, διότι ξεχνάνε πόσο ωραία είναι η ζωή έξω από τους 4 τοίχους της δουλειάς και τη θυμούνται μόνο όταν τους βρει κάποια αρρώστια από την οποία θα κινδυνεύσουν να πεθάνουν ή πτωχεύσουν. Τότε και μόνο τότε, βλέπουν τι ανόητοι ήταν που κυνηγούσαν το χρήμα νυχθημερόν αφήνοντας εικόνες, μυρωδιές, ανθρώπους και πολλά άλλα μακριά τους. Και τότε συνειδητοιποιούν πως οι εργαζόμενοί τους, δεν ήταν αχάριστα όντα που κοιτούσαν την πάρτη τους αντί για το καλό της επιχείρησης, αλλά ΑΝΘΡΩΠΟΙ που ήθελαν να εργάζονται για να ΖΟΥΝ και να δημιουργούν και όχι να ζουν για να δουλεύουν.