Αυτό που έχει ενδιαφέρον, πέρα από το αν είπε και τι είπε η Δημουλά, είναι το πώς σχολιάζουν οι αναγνώστες της lifo μια είδηση. Φαίνεται ότι τοποθετούνται όχι απέναντι στην είδηση καθαυτή αλλά απέναντι στο πρόσωπο που αυτή αφορά.Αν για παράδειγμα αυτές τις δηλώσεις τις είχε κάνει, ας πούμε, ο Φαήλος Κρανιδιώτης ή ο Μιχαλολιάκος, πολλοί από τους παραπάνω σχολιαστές θα διαμαρτύρονταν εντόνως για το ρατσισμό. Θα αναρωτιόνταν για το πού οδεύει η ελληνική κοινωνία. Θα διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους στο όνομα της Δημοκρατίας και της Ισότητας. Να, όμως που τώρα ο ρατσισμός γίνεται μια εξωραϊσμένη ξενοφοβία. Οι μετανάστες έγιναν ξαφνικά "πάρα πολλοί και με παραβατική συμπεριφορά". Τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται "ανόητη πολιτική ορθότητα". Αίφνης νοιαζόμαστε για τους συνταξιούχους και δεν διαμαρτυρόμαστε πια που τους πληρώνουμε τις συντάξεις τους, ούτε τους κατηγορούμε για τα δανεικά.Δυο μέτρα και δυο σταθμά!Τελικά, η απόδοση των σχετικών απόψεων στη Δημουλά είναι πολύ βολική για τους περισσότερους. Γιατί, όπως γράφτηκε και πιο πάνω, είναι πράγματα που οι περισσότεροι πιστεύουν αλλά δεν έχουν το θάρρος να το παραδεχτούν (δημοσίως). Τώρα έχουν ένα ωραιότατο άλλοθι.