σ' ευχαριστ(ω)ούμε για το σχόλιό σου. Ηταν η πιο ισχυρή ψυχική ντόπα που θα μπορούσε να πάρει ένας γονιός που βλέπει το παιδί του να πετάει σαν "άλογο κούρσας" στην ηλικία των 12 κι ονειρεύεται κιόλας δάφνες και κύπελα.... είναι γλυκό το μέλι κι είναι δύσκολο να αντισταθείς σε μια και δυο και χιλιάδες κουταλιές όταν μέσα τους κρύβουν κυννίνο. σκεφτείτε: είναι τυχαίο που κάποιοι προπονητές επιμένουν.. "μη σκάτε για τα διαβάσματα, κρατήστε τα παιδιά σας κοντά μας κι εμείς θα είμαστε πάντα στο πλευρό τους, θα τα υποστηρίζουμε με κάθε τρόπο για να κρατάνε τις πρωτιές του συλλόγου, θα τα καμαρώνετε μια μέρα στη γυμναστική ακαδημία με δόξα και καριέρα... ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟ όχι μόνο για τις ντόπες, αλλά και για τη δυστυχία της μοναξιάς, της στέρησης και της μονομανίας που ζουν όλο αυτό τον καιρό, και στο τέλος, όταν η μπογιά τους περάσει τους στέλνει στο περιθώριο, γιατί δεν έχουν μάθει να βιώνουν το "πότε κλαίει-πότε γελάει" που ζούσαν τα φιλαράκια τους κάποτε